Wie wel eens langer dan een uur hardloopt, weet dat de behoefte aan een plaspauze je ineens kan overvallen. Maar waar vind je zo snel een WC onderweg? Op de terugweg van een rondje Sloterplas kreeg ik gelukkig het LucasAndreas-ziekenhuis -pardon, Olvg West- in het vizier. Dat is tenminste altijd open.
Niet meer in looppas, maar wel met een beetje haast liep ik naar de ingang. Ik was er -gelukkig- lang niet geweest.
Er hangen borden aan het hek, over fietsparkeren. Dat mag niet tegen het hek, maar moet in de stalling. In een ziekenhuis moeten bezoekers en patiënten immers ongehinderd binnen kunnen strompelen, scootmobielen of rollatoren. Getuige de vele fietsen aan en bij dat hek, hebben veel fietsers dat besef blijkbaar niet.
Sinds de laatste keer dat ik er was, had het ziekenhuis het rookverbod behoorlijk uitgebreid. Vroeger stonden de patiënten in pyjama onder het afdak hun verslaving te faciliteren, al dan niet met de infuuspaal naast zich. Nu worden rokers verbannen buiten het ziekenhuisterrein. Prima maatregel, want roken en ziekenhuis gaan niet echt samen.
Niet dat het de twee heren op een van de bankjes bij de ingang deren kon: pal onder een van de verbodsborden zaten zij prinsheerlijk hun sigaretje te doen.
En terwijl ik dat allemaal zat te overdenken, verstapte ik me. ‘Krak’ deed mijn enkel. Misschien was ik afgeleid door de fietsen en de rokers, misschien was het onhandigheid. Maar nee. Toen ik omkeek zag de boosdoeners: scheefgezakte stoeptegels.
Loop je kilometers blessurevrij en dan gaat het -nota bene met met het ziekenhuis in zicht- toch fout. Ok, voor de Eerste Hulp was het niet erg genoeg, maar de rest van de dag stond in het teken van ice packs en pijnstillende zalfjes.
