Uitgerekend afgelopen dinsdag, de dag dat kattencafé Kopjes openging, liep onze kat weg. “Misschien zit ze wel daar”, grapte een vriendin op Facebook onder de dramatische oproep van mijn echtgenoot uit te kijken naar Droppie, want zo heet ze. De oproep werd tot in Nieuw-Sloten gedeeld, want we kregen bericht van iemand die haar daar meende gezien te hebben.
Hoe het zo gekomen was, konden we niet zo heel goed meer achterhalen. Het meest waarschijnlijke scenario was dat ze door de voordeur was geglipt en op straat terechtgekomen. Onze poes vindt deze route namelijk oneindig veel interessanter dan door het kattenluik naar de binnentuin. “Het zou kunnen dat ze gevlucht is toen ik de fietsen binnenzette”, zei mijn echtgenoot schuldbewust toen ze 24 uur zoek was.
We hebben met onze buren een Facebookgroepje waarin we uiteraard vroegen uit te kijken naar ons zwart-witte poesje. En dat dat deden ze. Behoorlijk fanatiek. Een buurman van drie hoog zei de straat af te speuren als hij buiten een sigaret stond te roken, een andere beloofde een rondje te gaan lopen. Iedereen die maar dacht haar gezien te hebben, meldde dat meteen. En veel mensen kwamen met suggesties waar ze toch uit zou kunnen hangen.
Ik ben een rondje gaan aanbellen bij de achterburen, bij stukadoors die er aan het werk waren en bij de islamitische school waar ik nog nooit binnen was geweest. Ik mag rondkijken op het plein en ik mag mijn nummer achterlaten. Een moeder op het schoolplein houdt mij aan. Ze wil ook wel helpen zoeken. Als je de sociale cohesie in de buurt wil bevorderen, laat je buren zoeken naar een kwijte kat.
Hoe langer Droppies vermissing duurt, hoe wanhopiger we worden. We checken dierenzoeksites, bellen de dierenambulance, hangen briefjes op in de buurt en bij Albert Heijn. Maar iedereen had wel weer een verhaal waaruit bleek dat het iets is dat katten wel vaker doen doen; lang wegblijven. Dágen soms, weken. Er was zelfs een kat die na drie maanden weer opdook. Echt.
Voor ons duurt het gelukkig niet zo lang. Na vier dagen komt de verlossing uit toch nog onverwachte hoek. Droppie bleek opgeraapt van de straat en vier dagen bij een buurman te hebben gebivakkeerd. “Ze was helemaal zwart toen ik haar vond”, zegt hij.
Gevoederd en opgefrist, springt ze bij mijn echtgenoot in de armen. Ik draag haar naar huis, ze verzet zich niet. Ze spint. En wat ze zeggen over katten en dat ze niet aan mensen hechten, dat is dus niet waar.
