De coronacrisis die de wereld al een jaar in zijn greep houdt, wierp dit jaar een schaduw over Internationale Vrouwendag. De pandemie heeft helaas blootgelegd dat vrouwenrechten en emancipatie uiterst kwetsbaar zijn en dat de sociale en economische gevolgen van de crisis vooral vrouwen treffen.
Ook mij bereiken in Amsterdam West signalen dat de klok dreigt te worden teruggezet, dat vrouwen in hun traditionele rol worden teruggeduwd als gevolg van de beperkingen waarin we al een tijd leven. Oude patronen, waarvan we dachten dat ze een gepasseerd station waren, keren terug: de vrouw wordt weer primair verantwoordelijk voor de zorg voor kinderen en het huishouden. Dat is een gevaarlijk signaal en een slecht voorbeeld voor jonge meiden die moeten opgroeien in een omgeving waarin het duidelijk zou moeten zijn is dat er gelijke rechten en gelijke kansen zijn voor jongens en meisjes.
In de meer traditionele gezinnen dreigt de achterstand van vrouwen nu groter te worden in plaats van kleiner. Over de hele wereld worden vrouwen door de pandemie geconfronteerd met toenemend huiselijk geweld, zwaardere onbetaalde zorgtaken, werkloosheid en armoede. In Nederland werden de afgelopen 5 jaar 97.000 vrouwen slachtoffer van structureel geweld door hun partner of ex-partner. We moeten vrezen dat dat getal omhoog gaat.
Ik maak mij ook zorgen om kwetsbare tienermeiden, die opgroeien in een cultuur van online intimidatie, slut-shaming en afpersing. Gelukkig is er de campagne Stop Shaming, onder aanvoering van Tofik Dibi, die terecht stelt dat dit blootstellen op internet desastreus is voor de ontwikkeling van jonge mensen, vooral vrouwen, maar ook queer en transgenders. Het is dus belangrijker dan ooit om vol in te zetten op gelijke rechten, gelijke kansen en gelijke beloning van vrouwen.
De emancipatiestrijd speelt zich overal af, vaak binnen de muren van een huishouden. De 23-jarige Lale Gul uit Bos en Lommer kan erover meepraten. Ik heb haar onlangs gesproken en heb bewondering voor haar moed. Ze schreef een roman over haar jeugd, het opgroeien in een streng islamitisch gezin, met alle beperkingen die haar werden opgelegd. Ze verdraagt de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen niet. Nu wordt ze met de nek aangekeken, simpelweg omdat ze opkomt voor haar eigen mening en op zoek is naar vrijheid.
Gelukkig zijn er vrouwen als Lale, die ongelijke rechten en kansen tussen mannen en vrouwen radicaal afwijst. Zij staat hierin niet alleen, velen zijn haar voorgegaan, stilzwijgend of in de openbaarheid. Elke vrouw zoekt op haar manier naar vrijheid. Het is aan ons om met elkaar een samenleving creëren waarin iedereen zich vrij kan maken, zonder dat zijn veiligheid of waardigheid in het geding is.
De emancipatie is helaas nog lang niet voltooid. Elke dag is voor ons Vrouwendag. Het hele jaar door werk ik met vrouwen uit West aan emancipatie, met een piek rond 8 maart. Ik ben trots dat er in Amsterdam West deze week zeven dagen lang interessante workshops en talkshows zijn om aandacht te vragen voor vrouwenrechten.
Morgen begint de VrouwenAcademie West met een drieluik van talkshows over emancipatie en participatie. Dat is belangrijk, want Nederland is gezakt op de wereldranglijst van emancipatie en de gelijkwaardige behandeling van vrouwen. Laten we zorgen dat we volgend jaar met stip in de top 10 belanden. Stadsdeel West wordt tegenwoordig bestuurd door drie vrouwen. Aan ons zal het in elk geval niet liggen.
