De crisis maakt de verschillen tussen mensen op een pijnlijke manier duidelijk. Fysieke ruimte hebben, een laptop en wifi zijn niet overal aanwezig en niet iedereen is in staat om thuisonderwijs te geven. Als stadsdeelvoorzitter denk ik daar veel over na en maak ik mij zoals iedereen zorgen over wat dit betekent voor ons en voor de meest kwetsbaren onder ons.
Regelmatig heb ik contact met vrouwen uit de verschillende buurten in West. Een netwerk van vrouwen die van alles organiseren en opzetten om hun buurt en wijk beter te maken. Vrouwen die andere vrouwen helpen. Vrouwen die een voedseluitgifte opzetten om gezinnen te ondersteunen. Vrouwen die nu bij mensen langs gaan en hun post in het trappenhuis lezen. En vanuit dat trappenhuis en telefoon een plan maken met het gezin hoe om te gaan met de opstapelende rekeningen.
Voor het coronavirus zijn wij allemaal gelijk, maar de gevolgen zijn dat niet en voor ons allemaal verschillend. Kan je wel of niet meedoen aan thuisonderwijs begint met de vraag of je wifi hebt en verbonden bent met de digitale wereld die nu zo een groot deel van ons leven lijkt in te nemen. Niet voor niets stelt Amsterdam laptops en wifi beschikbaar aan kinderen die thuis niet beschikken over de juiste middelen om onderwijs op afstand te volgen. Voor een verbonden stad van mensen die anderen bijstaan en motiveren. Een stad van vrouwen die naast hun thuissituatie, een hele buurt samen dragen. Hierbij geef ik een pluim aan al deze mensen en in het bijzonder al die vrouwen die dit allemaal heel stilletjes doen. Laten we straks als dit voorbij is niet vergeten wie vooraan stonden, wie de mouwen hebben opgestroopt en van weinig ruimte hebben geprobeerd meer te maken. We zien jullie!
