Patricia haalt herinneringen op aan haar oom Herbert uit Alphen aan den Rijn. Volgens haar was hij op zijn 85ste ‘levenslustiger dan de gemiddelde millennial’.
Mijn oom Herbert hoorde je al van ver aankomen. Zijn broekzakken zaten altijd vol euro’s. Het kon immers zomaar zijn dat hij iemand tegenkwam die geld nodig had. Wel zo handig als hij dan meteen iets kon geven. Mijn oom was niet alleen gul, maar wist ook precies wat hij wilde. “Als je de volgende keer komt, moet je twee bananen, drie appels en twee duiven meenemen. Zijn de duiven bij de Appie op, neem dan maar konijnen mee.”
Pittige makreel
Behalve boodschappen nam ik ook geregeld maaltijden mee. Maar ik moest me dan wel houden aan zijn instructies. De gado gado van Toko Restu in de Kinkerstraat was welkom, mits er lontong (kleefrijst) bijzat in plaats van ‘gewone’ rijst. Hij hield ook van de pepesan, pittige makreel, van Kedai Jalan-Jalan in de Jan van Galenstraat en de kip met groente van Ufuk in de Jan Eef. De vegetarische bami en de gebakken tempeh van Surikitchen in de Tweede Nassaustraat konden hem ook bekoren.
Islamitische begrafenis
Niet alleen voor zijn avondeten, maar ook voor andere events had hij een lijstje met wensen liggen. Toen hij twee weken geleden bezweek aan een hartstilstand, wist ik dan ook meteen wat me te doen stond. Ik moest een islamitische begrafenis laten regelen. Met hulp van zijn Marokkaanse vrienden was de datum snel gepland. Maar toen moest ik nog familie en kennissen uitnodigen. Velen wisten niet wat ze hoorden. “Wat? Is oom moslim geworden?”
Paters
Já, mensen, ‘Herbie’ was moslim! Dat was hij al sinds tien jaar en, néé, ‘die lui’ hadden hem niet ‘overgehaald’ om dat te doen – zoals sommigen suggereerden. Voor zover ik weet, had oom geen uitgebreide research naar de islam verricht. Maar koos hij ‘gewoon’ voor dit geloof omdat het goed voelde. De mensen die het meest naar hem omkeken, waren islamitisch. Vanaf de eerste dag dat hij in de moskee kwam, voelde hij zich er thuis; hij was meteen een van hen. Dat gevoel van ‘erbij horen’ was wel het laatste wat hij mee had gekregen van de katholieke kerk. In Nederlands-Indië werd hij tijdens de Japanse bezetting gescheiden van zijn ouders en woonde hij bij de paters. Ze kleineerden hem en sloegen hem regelmatig. Hij hield er een oorbeschadiging aan over.
Gouden hart
Het voelde goed om mijn oom te geven wat hij wilde: een islamitische begrafenis mét zijn beste vrienden erbij. Moslims, christenen, atheïsten, witte en gekleurde mensen, jong en oud. Een mooie mix, precies zoals hij het graag had. Wat zal ik die kleine grote man missen. Op zo’n 85ste was hij levenslustiger dan de gemiddelde millennial. Altijd positief, grappig en vooral ontzettend lief. Met zijn gouden hart heeft hij nu vast een ereplaats in de hemel. Ik hoop dat het er net zo bruisend is als op de Pasar Malam Besar in Den Haag.
