Tot de grote verbouwing in september heet Edel aan de Postjesweg voluit ‘Edel in between’. Als je er eet, trekt er een ‘culinaire surpriseshow’ aan je voorbij, aldus Patricia.
Ik twijfel de godganse dag over van alles. Maar toen ik de kaart van Edel zag, wist ik één ding zeker: die frozen stroopwafel met gezouten karamel (6,50 euro) moest ik hebben – no matter what. Mijn oergevoel klopte als een bus. Dit toetje was een voltreffer; het bleek de ultieme versie van mijn favoriete kinderijsje te zijn. Jamin deed er ooit goede zaken mee: twee té gele wafels met een dik blok vanille-ijs daartussen. Bij Edel géén brakke fabriekswafels, maar krokante Holtkamp-waardige koekjes met een verfijnde smaak. Het ijs ertussen hapt weg als roomboter uit de premier league. Ik proef een melange van vanille, stroop, karamel en zout. Waarom zijn fijne dingen voorbij voordat je er erg in hebt? Concreter: waarom is het na drie happen over en uit met dit ijsmirakel? Dit smaakt naar méér, méér en nog veel méér.
Uitbaters Daalder
Zoals je misschien op onze website hebt gelezen, is Edel geen nieuwkomer. Wel is het zo dat de bekende horecagelegenheid in De Baarsjes sinds 1 april wordt gerund door de uitbaters van het veelgeprezen restaurant Daalder. De grote verbouwing start in september. Daarna komt er een ‘spectaculair casual fine dining restaurant’. Tot die tijd heet de zaak voluit ‘Edel in between’ en zit je er al comfortabel bij – gedempt licht, spannende fotokunst aan de muren, fluweelzachte zitjes. Je eet van een ‘brasserie-style’ kaart met zowel friet en bitterballen als coquilles en een côte de boeuf voor twee (59 euro).
Crossen
Wij bestellen louter voorgerechten. De taco met eend, zwarte bonen, avocado en kumquat is uitstekend. Maar het echte avontuur begint bij de steak tartare van lam en kalf met tahin (14,50 euro). Bij de eerste hap proef ik onmiskenbaar het Midden-Oosten. Maar opeens – surprise, surprise – proef ik iets van een oester. Hallo, wat is dát? Een medewerker wijst naar de blaadjes bovenop: “Het komt door de cressen.”
Aubergine?
Ho, ho, tijger, daar kan ik dus weinig mee. Cressen zijn vers gekiemde plantjes, zoals waterkers en tuinkers. Er bestaan ontelbare cressen. Kan hij wat specifieker zijn? Even later weet hij te vertellen dat het gaat om de borage cressis, een cress die ook bekendstaat als ‘komkommerkruid’. De cress heeft – en nu komt het – de ziltige smaak van een oester. Om de steak te kunnen maken, heeft de kok flink gepriegeld en kwistig gestrooid met ingrediënten. Stukjes tomaat hier en daar, her en der een sausje en een crèmepje. Zeg, proef ik daar aubergine? Best raar om zo’n ingenieus gerecht ‘gewoon’ op tafel te zetten; natuurlijk moet er iets te raden over blijven, maar zo’n creatie verdient wel iets meer toelichting.
Tonijn met jalopeño
Ons derde voorgerecht, de salade van tonijn met jalopeño en watermeloen, is op het eerste gezicht vrij straightforward: supersappige stukjes tonijn, blokjes avocado en watermeloen. Lekker fris, maar opeens begint ook hier een culinaire surpriseshow; wat is dat harde in mijn mond? Ogen dicht en proeven maar. Gepofte mais – als ik het goed heb! Ook dit gerecht gaat erin als koek. Veel is het niet, maar gelukkig kijkt niemand raar op als we een portie friet bestellen. Gelukkig, dit is een zaak met een ontspannen inborst!
https://lokaaledel.nl
