’’Vanuit mijn raam kan ik de slaapkamer zien waar ik als jochie sliep. Ik woon mijn hele leven al in Bos en Lommer en voel me hier thuis. Al die veranderingen in de wijk heb ik allemaal meegemaakt. Dat we op ons trappenhuis Marokkaanse en Turkse families kregen. Mijn ouders konden het altijd goed met ze vinden en ik ook. Ja, en op een gegeven moment was mijn zoon zo’n beetje het enige kind met blonde haren hier in de buurt. Ook wel handig hoor; als ik hem even kwijt was. Dan wist altijd wel iemand waar die uithing.”
Overlast
“Ook mijn kinderen voelen zich thuis en hebben hun vrienden hier. Tuurlijk, er zijn ook periodes geweest dat het echt niet goed ging. Dat je hier bijvoorbeeld in het park niet kwam. Dat was gewoon een beetje duister. Nu gaat het al jaren beter. Er wonen studenten, gezinnen, ouderen en jongeren, toeristen; dat is gewoon gezellig. Jammer dat de laatste maanden er weer jongeren zijn die voor overlast zorgen en soms zelfs gewelddadig zijn.”
Relaxed
“Weet je, ik ben zelf ook jong geweest. Lekker hangen op straat met m’n vrienden: lol trappen en dan maakte je vaak te veel lawaai. Daar probeer ik altijd aan te denken. Maar ik spreek die jongens wel aan als het uit de hand loopt. Ik kijk vanuit mijn huis op het pleintje en ik stap erop af als ze spullen kapotmaken. Dan ga ik een gesprek aan. Zij hebben ook vaak kleine broertjes en zussen. Dan willen ze toch niet dat alles kapot is. Of dat hun moeders niet op een bankje kunnen zitten. Ik ben relaxed en ga niet schreeuwen ofzo, maar ik meen het wel serieus. Meestal komt het wel over. Je maakt toch met elkaar de buurt.’’
