Het weekend voor de Amerikaanse verkiezingen ging ik met vrienden eten bij Stacks Diner in de De Clercqstraat 32. Sindsdien is er veel veranderd. Trump is president-elect en zal Biden opvolgen. Dichter bij huis, in Amsterdam, is de spanning om te snijden en staan veel mensen lijnrecht tegenover elkaar. Om de moed erin te houden, blijf ik geloven dat de meeste mensen deugen en we elkaar weer terugvinden. Ook koester ik mooie momenten, zoals tijdens het etentje bij Stacks.
Culinaire trekpleister
Kevin Kearney, de chef-eigenaar van dit restaurant, werd geboren in Colorado en groeide op bij de grens van North Carolina en Virginia. In 2023 opende hij zijn zaak in Oud-West. Met hulp van lovende recensies in onder meer De Volkskrant is Stacks Diner uitgegroeid tot een culinaire trekpleister waar hipsters, expats, geliefden en groepjes vrienden (m/v) aanmeren voor American homestyle cooking.
Ouwehoeren
We kirden nog net niet van plezier, maar wat waren we blij met onze gereserveerde plekken: knus achterin, samen aan een ronde tafel. Koppen lekker dichtbij elkaar, dus ouwehoeren maar. Alles kwam voorbij: de mooiste plekken op aarde, de beste films, de grootste irritaties, de wildste dromen. Samen lachen en biertjes wegtikken. Altijd goed! We werden pas stil toen we het menu kregen. Hoog tijd voor een grondige analyse.
Chilaquilles
Spannende combinaties – hash browns (‘rösti’) met sour cream en kaviaar – en onbekende creaties. Ik bedoel: heb je ooit gehoord van chilaquilles? Nou, dat is dus een traditioneel Mexicaans ontbijtgerecht met tortilla’s. Bij Stacks krijg je er gebraden varkensvlees en salsa verde bij. Wij bestelden uiteindelijk van alles en nog wat: huisgemaakte pickles, een gegrilde caesarsalade (14 euro), tofu met knoflook-chiliolie, spicy fried chicken (16 euro) en geroosterde vis met boter, citroen en kappertjes.
Jubelstemming
De gefrituurde kip kwam met een biscuit. Dit scone-achtig cakeje was minstens zo leuk én lekker als het stuk potato bread bij de pickles. Mijn eerste aardappelbrood ever en luchtiger dan ik voor mogelijk had gehouden. Nadat we de knapperige korst van de kip hadden verslonden, hapten we in sponsachtige tofu, boterzachte vis en groenten met een bite. De ene textuur volgende de andere op. En de ene smaak wisselde de andere af: zout, pittig, zuur, fris. Vooral de mix van boter, citroen en kappertjes bij de gegrilde vis scoorde hoog bij mij. Het dessert van warme crumble met roodfruit (9 euro) maakte onze jubelstemming compleet.
Kakofonie
Terwijl we ongegeneerd zaten te schransen, kwam ook bij andere gasten de stemming er flink in. Op een gegeven moment merkten we dat het schattige geroezemoes om ons heen was opgezwollen tot een kakofonie waar ze in vogelpark Avifauna een puntje aan zouden kunnen zuigen. Onze plek leek ideaal, maar was dat eigenlijk niet: we zaten ingeklemd tussen twee tafels met grote gezelschappen. Na een paar uur – best laat eigenlijk – begon dat ietwat te storen.
Feestvierders
Tot overmaat van ramp(je) bleek een van de ‘feestvierders’ een stem als een toeter te hebben. Toen een van de meisje wéér gilde als de vrouwelijke hoofdpersoon uit When Harry Met Sally, waren we er wel klaar mee. Hoewel we het ook enigszins hilarisch vonden. Waarom deed ze dat in godsnaam? Studeerde ze voor Brenda Steunbeer? Terwijl we naar de deur liepen, merkten we dat het vooraan veel rustiger was. Een wijze les: dáár moesten we de volgende keer gaan zitten.
