Tot 10 februari is de buitententoonstelling ‘Oudroze’ te zien op het Bos en Lommerplantsoen. Je wandelt er tussen portretten en verhalen van de eerste generatie LHBTIQ+-personen die openlijk voor hun geaardheid uit durfden te komen.
In West is de regenboogvlag overal te zien. In de vorm van bankjes, zoals op het Mercatorplein, en als stoep bij het Bos en Lommerplein. Ook wappert de regenboogvlag uit veel ramen in West. Een deel van de vlaggen komt uit een inzamelingsactie die Queer Club West was gestart na de brandstichting in de studentenflat in de Krelis Louwenstraat. De brandstichters zouden het hebben voorzien op de regenboogvlaggen die in de flat hingen. De regenboogvlag symboliseert dat je mag zijn wie je bent en dat iedereen welkom is.
Schakel verleden, heden en toekomst
In de buitententoonstelling ‘Oudroze’ vind je dertig portretten en verhalen van de eerste generatie openlijk homoseksuele mannen, lesbische vrouwen, biseksuelen en transgenders in Nederland. Hoe was het voor hen om voor hun geaardheid uit te komen? Hoe werd er op hen gereageerd? Volgens de toelichting vormen de levenservaringen van deze 70+ LHBTIQ+-personen ‘de schakel tussen het verleden, heden en de toekomst’ en zijn het ‘ervaringen die de oudere en de jongere generaties verbindt’.
Reizende expositie
De portretten en verhalen zijn gemaakt door fotograaf en kunstenaar Ernst Coppejans. De buitententoonstelling is tot en met donderdag 10 februari te bezoeken op het Bos en Lommerplantoen en zal daarna doorreizen.
Inspirerende verhalen
Tussen de kleurrijke geportretteerden zitten ouderen met Nederlandse roots en met een migratie-achtergrond. Minder bekende roze ouderen mixen met bekende, zoals
regisseur en choreograaf Frank Sanders en voormalig televisiepresentator Hans van der Togt. De persoonlijke verhalen zijn inspirerend en soms ook schokkend. Stuk voor stuk zijn het prachtige verhalen die echt een kijkje geven in het gevoelsleven van de geportretteerden.
Kinderloosheid
Zo zegt Hans van der Togt over zijn kinderloosheid: “Ik vind het lastig dat ik geen kinderen heb. Nu kunnen homo’s een gezin stichten, maar in mijn tijd was dat ondenkbaar. Bij hetero’s om me heen die kwaaltjes krijgen, zie ik dat ze terugvallen op kinderen en kleinkinderen. Het is mijn allergrootste angst om alleen te zijn als ik aftakel. Wie gaat er in godsnaam voor mij zorgen? Mijn hond kan dat niet doen. De laatste jaren voor ik sterf boezemen me angst in.”
