Patricia’s moeder zou haar neus ophalen voor het patatje rendang, maar de ‘frites excentrique’ van Dr. Pieper zijn zo goed dat een Belg ervoor uit zijn nest zou komen.
Mijn Indische moeder was vroeger altijd met de vijzel in de weer. Op de grond, op haar hurken, maakt ze hierin met een stamper de specerijen voor het een of andere exotische gerecht fijn. Zo maakte ze bijvoorbeeld zelf de boemboe voor haar rendang. Om te zorgen dat de smaken er goed introkken en het rundvlees mega mals werd, liet ze het urenlang sudderen. Haar rendang was knetterheet en een beetje droog. Géén natte derrie zoals je die bij veel toko’s vindt. Haar rendang stond als een ‘huis’. En daar ging ze behoorlijk prat op.
Inmiddels is ze 88, kookt ze niet meer en woont ze in een Indisch verzorgingshuis in Nieuw-West. Als ik haar bezoek, wil ze altijd weten wat ik die dag heb gegeten. Een van de laatste keren dat ik dat vertelde, sloeg ze bijna op tilt. Ik had toen verteld over de rendang ravioli van Holy Ravioli in de J.P. Heijestraat; lekkere met rundvlees gevulde deegkussentje dobberend in een zoete kokossaus. Haar ogen fonkelden. Ze schudde haar hoofd: “Zij hebben ons eten verpest.” Ik zei maar niet dat ‘zij’ – de Nederlanders, dus – tegenwoordig ook bitterballen en kroketten vullen met rendang.
Sinds 14 oktober is er in West weer iets nieuws aan het rendang-front: het patatje rendang van Dr. Pieper. Deze nieuwkomer in de Kinkerstraat is in de plaats gekomen van Meydby met zijn voortreffelijke Creoolse gerechten. De ‘aardappelarts’ verkoopt niet zomaar frieten, maar heuse ‘frites excentrique’. Ofwel: ambachtelijk gesneden frieten (3 euro) met truffel-, peppadew- of chipotlemayonaise en/of toppings als sweet pulled chicken of Indonesische runderstoof (3,50 euro).
Jelle Westland, de eigenaar, maakt de runderstoof niet zelf. Hij haalt de rendang bij een toko in Oud-West. Volgens hem kun je het best de rendang combineren met mayonaise. “Op een gegeven moment is je vlees op en dan heb je alleen nog maar friet. Wat dan?” (Tekst gaat verder onder foto)
Mwah, laat maar. Een patatje rendang-mayo komt op mij helemáál over als een patatje postkoloniale oorlog. Overdreven? Ja, wellicht. Mijn fantasie slaat dan ook een beetje op hol in dit donkere decor met wetenschappelijke instrumenten en aardappels op sterk water. Dadelijk komt er nog een geflipte arts binnen die me elektroshocks geeft. Of iets soortgelijks.
Anyway, de frieten zijn steengoed. Een Belg zou ervoor uit zijn nest komen.
Dat mijn moeder de combinatie patat-rendang verschrikkelijk zou vinden, moge duidelijk zijn. Ik hoor het haar zeggen: “Zó eten wij dat niet.” Om eerlijk te zijn, vind ik het best lekker. Het heeft wat weg van het patatje zoervleis, zoals ze dat in Limburg eten. In de rendang – géén natte derrie – proef ik kokos en de juiste specerijen. Alleen mogen er wat mij betreft meer pepertjes in. Misschien kan Dr. Pieper een extra spicy-versie op de kaart zetten?
https://www.facebook.com/Dr-Pieper-466086477057148/
