Van de zoetigheden bij Oh My Raw Balls gaan yogi’s en fitgirls ongetwijfeld uit hun dak, maar Patricia raakt ervan in verwarring.
Sinds ik de documentaire Rauw heb gezien, loei ik niet van enthousiasme als ik een zaak zie die gespecialiseerd is in rauw eten. Néé zeg, ik zie meteen dat snoezige blonde Amsterdammertje Tom voor me. In de winter snakte hij naar gekookt warm eten. Maar hij moest het, godbetert, doen met smoothies die iets lauwwarm waren door het gedraai van de blender. Nou moet ik zeggen dat ik hem vorig jaar heb gezien achter de kraam van zijn moeder op de Noordermarkt. Spierwit was hij gelukkig niet meer. Ik zag zowaar een blos op zijn wangen. Zou raw food toch redelijk oké zijn?
Energie voor tien
Volgens Emma-Lisa, een Zweedse die zich profileert als een ‘food junkie’ die wegwijs probeert te worden in ‘the health food jungle’, is rauw eten veel meer dan oké. Het is de heilige graal van een gezonde lifestyle. Toen zij van Stockholm naar Amsterdam was verhuisd begon ze ermee te experimenteren, nadat ze haar oorspronkelijke plan om yogales te gaan geven had losgelaten. Ze liet haar blender overuren draaien en rolde de een na de andere raw ball. Deze energieballen extraordinaire pepten haar op. Psychisch en fysiek werd ze krachtiger dan ooit. Met pit voor tien werkte ze een plan voor haar bedrijf uit: Oh My Raw Balls.Ik ontdekte het deze week op de Bilderdijkstraat. Rauwe biologische lekkernijen kun je er kopen en allergy friendly pastry.
Servische vijgenjam
Je kunt er ter plekke eten en drinken – ‘hot chocolate, announced the best chocolate drink in the country’. Maar ik sloeg gewoon het een en ander in. Wist ik veel dat ik later op de avond mezelf flink zou tegenkomen. Het ging helemaal lekker toen ik mijn eerste aankoop opende: Servische vijgenjam, biologisch natuurlijk, met 70% vijg. Zelden zo’n goede jam geproefd. Was geneigd om er met een soeplepel uit te scheppen. Ideaal voor op een kaasplank, liefst naast een Spaanse schapenkaas.
Raw cheesecake
Het gelazer begon met de vegan cheese cake die ik had gekocht: een taart met een bodem die niet in de oven was geweest, maar bestond uit kokos en cashewnoten. Daar bovenop een mousse van mango en gember (4,50 euro per punt). Mango associeer ik altijd met het heerlijkste toetje alive: sticky rice with mango. Een Thaise hit bestaande uit kleefrijst, kokossaus en plakken ultraverse, zijdezachte mierzoete mango die zo je keel in zwemmen. Met die smaak in mijn onderbewustzijn viel de mousse op mijn cheesecake, eh, tegen; friszoet en vederlicht dát wel, maar veel minder ‘wulps’ dan ik had gehoopt.
Ball van cookie dough
Vervolgens begon ik aan de ballen (2 euro per stuk). Emma-Lisa’s raw balls in tig smaken – van tahini fudge tot banana swirl – deden me denken aan de brigadeiros van Sweet Bob in het centrum: Braziliaanse truffels op basis van boter, gecondenseerde melk en cacao. Als knikkers zo rond en smeuïg to the bone. Ik sloot mijn ogen, dacht aan de truffels en … werd teleurgesteld: waarom zo stevig en plakkerig? Van die drie smaken die ik had gekocht – matcha, gojibessen, cookie dough, chocolade en chai – fleurde ik alleen van de laatste smaak iets op. Van de drie was deze bal het verleidelijkst van allemaal: een bijna-brigadeiro.
Lifestyle
Mijn commentaar zegt natuurlijk véél over mijn lifestyle. Blijkbaar heb ik in mijn leven zo veel verschillende dingen gegeten dat ik alles wat ik zie koppel aan het een of het andere ‘stoute’ hapje ergens op de wereld. Nogal logisch dat bij zulke vergelijkingen brave, gezonde hapjes vaak het nakijken hebben.
http://ohmyrawballs.com
