Pablo Ponce zit met zijn atelier in Broedplaats HW10 in Slotervaart. Met zijn kunst wil hij laten zien hoe onze maatschappij is veranderd, en niet altijd op een positieve manier.
“Ik ben opgegroeid in Argentinië, waar we in de jaren zeventig en tachtig een militaire dictatuur hadden. Ik heb twee familieleden verloren, dus ik ben opgegroeid met angst. Op de Gerrit Rietveld Academie kreeg ik het idee om te werken met het thema van de vermiste mensen in Argentinië. Het ontwikkelen van dat thema was ook goed voor mijzelf, als een soort schoonmaak van binnen, van de herinneringen en de pijn. Ik kwam met het idee van de ‘Capsules van vergetelheid’, een soort cilinders van keramiek. Die capsules zijn containers van momenten in onze samenleving in verschillende tijden, plaatsen en culturen. Er worden pijnlijke herinneringen in bewaard, voorvallen waarvan veel mensen doen alsof ze die zijn vergeten. Er zijn politieke situaties die zich blijven herhalen, die uit het verleden terugkeren als spoken. De menselijke barbaarsheid heeft diepe wortels die moeilijk te verwijderen zijn. Die feiten wilde ik met mijn werk laten zien.”
“In mijn geboortestad La Plata studeerde ik aan de kunstacademie decorontwerp, dus scenografie. Als scenograaf kun je alle disciplines gebruiken om illusies op het podium te creëren. Schilderkunst, beeldhouwkunst, licht en geluid; je kunt het allemaal gebruiken. In Nederland heb ik ook gewerkt aan verschillende producties, zoals ‘Het einde der tijden’ geïnspireerd door de Mayakalender.”
“Na mijn studie werkte ik drie jaar als scenograaf in Mexico, tot ik een relatie kreeg met iemand die in Nederland woonde, dus daarom ben ik destijds hierheen verhuisd. Hier studeerde ik keramiek aan de Rietveld Academie, wat ik interessant vond omdat terwijl je bezig bent met klei je meteen ziet hoe je je op dat moment voelt. Als kunstenaar maak ik meestal installaties, waar ik mijn achtergrond als scenograaf voor gebruik. In mijn installaties creëer ik mijn eigen toneel, dus ik ben een soort regisseur.”
“De laatste tien jaar zie je de thema’s immigratie, politiek, geloof en symbolisme terug in mijn werk. Ik ben ook geïnteresseerd in filosofie. Ik heb altijd vragen en stel die ook aan het publiek met mijn werk, zoals bijvoorbeeld in mijn project ‘Checking Point’. In Hebron, een Palestijnse stad die half bezet is door Israëlische militairen, maakte ik een film over de controlepunten in de stad. De film laat zien wat er gebeurt in een wijk als een ander land jouw wijk bezet en op verschillende belangrijke plekken, zoals op de markt of in de grote straat, controlepunten plaatst waar je elke keer doorheen moet.”
“Wij leven in een tijd waarin alles heel snel gaat, en er zich soms verschrikkelijke situaties voordoen door oorlog. Wat ik wil laten zien met mijn werk is hoe onze maatschappij veranderd is, soms op een negatieve manier. Op de kunstbeurs of in exposities zie ik meestal dat de kunst frivool is. De rol van de kunstenaar is niet verkopen, maar vragen stellen aan de maatschappij. Ik ben een onafhankelijke kunstenaar, in commerciële kunst heb ik geen interesse. Kunst moet ook voor iedereen zijn, niet alleen voor de rijken, want het is een recht voor iedereen.”
“Kunst is niet alleen een beroep, maar een manier om te leven. Kunstenaars hebben naar mijn mening nooit pensioen; je werkt tot het laatste moment. Ik kan niet leven zonder kunst of mijn creativiteit.’’
