Is het paaldansen of yoga? Bij Rasalila is het van allebei een beetje. Jaren geleden heb ik eens gepaaldanst. Voor een artikel – uiteraard. Ik interviewde Denise Mulder, de meervoudig paalsdanskampioen. Ik herinnerde me vooral hoe leuk het was, dat zwaaien aan zo’n paal. Een beetje zoals vroeger als kind aan het klimrek. Dus als ik hoor dat er in Amsterdam-West zoiets bestaat als paalsdansyoga, spring ik op de fiets.
Het leuke van nieuwe yoga/dansscholen uitproberen, is dat je even een blik mag werpen in een andere wereld. In de wereld van Rasalila lopen de docenten rond in korte broekjes en dragen ze beenwarmers. Ze praten over hun optreden in de goochelshow de week ervoor en vragen elkaar of die hangmattenact van laatst goed ging. Welkom in de wereld van de acrobatiek, burlesk dans en PoleFlow: de officiële benaming van paaldansyoga.
Op de eerste verdieping gaan we aan de slag. En ja, daar staan ze, de palen. Los daarvan doet niks denken aan sleazy nachtclubs of andere obscure zaken. De verlichting is sfeervol, de muren zijn bekleed met jaren twintig-posters. Langzaam druppelen de studenten binnen bij deze beginnersles. Vrouwen tussen de twintig en de vijftig. Sommigen slank, anderen behoorlijk fors. De een in bikini, de ander in een ruimvallende joggingbroek. Wat meteen opvalt: dit is een club zelfbewuste, relaxte vrouwen, geen giechelend ik-wil-een-sekspoes-worden-groepje.
We gaan aan de slag met de Fireman, de klassieker. In het beste geval wandel je zelfverzekerd om de paal heen, terwijl je ‘m met één hand vasthoudt. Halverwege sla je, flóp, één been om de paal en laat je je als een gracieus elfje omlaag glijden. En nee, dat lukt dus niet meteen. En ja, dat omlaag glijden is enigszins pijnlijk. En zwaar, want je gebruikt al je been- en armspieren, ook die waarvan je niet wist dat je ze had. Later zegt Alina: ‘Paaldansen geeft je spierkracht en zelfvertrouwen. Ik kan van elke vrouw een ninja maken.’
Helikopter
Wat ook voorbij komt: de Helikopter. Dat is die waarbij je op je kop hangt met je benen wijd aan weerszijden van de paal. Yep: dat kost nóg meer buik-, arm- en beenkracht dan de Fireman. En ja, het ziet er volledig onelegant uit wanneer je nog niet zoals Alina regelmatig het publiek van Boom Chicago trakteert op een burlesk act.
Tussen het paalspartelen door valt me op hoe relaxed de sfeer is. Vrouwen helpen elkaar, lachen om hun eigen gestuntel en complimenteren elkaar met een mooie zwier. Na drie kwartier zwoegen ben ik vrolijk van al het geklauter, maar wel doodop. Nu snap ik waarom sommige vrouwen in bikini lopen. Niet alleen omdat het vrij en vrouwelijk voelt, maar ook omdat je je gewoon helemaal rot zweet.
Vol trots
Voor docent Alina Tuluceanu (34) is paaldansen inmiddels haar leven. Ze ontdekte het drie jaar geleden en was meteen verkocht. Van oorsprong komt ze uit Roemenië en daar mag je als vrouw niet zoveel, zegt ze. ‘Behalve dansen op feesten.’ In dansen werd ze dan ook snel heel goed. Deze vorm van dans maakt haar gelukkig, want het is uitdagend en ontspannend tegelijk. Ze ziet het positieve effect van haar lessen: ‘Vrouwen leren hier om zichzelf te accepteren en zich vol trots aan de wereld te laten zien.’ De quote van burlesk danseres Dita von Teese op de website vat het mooi samen: ‘It’s not about seducing men, it’s about embracing womenhood’.
Pijnlijk
De volgende dag voel ik wat paaldansen met het lichaam doet: ik heb zoveel spierpijn dat zelfs lachen pijnlijk is. Zó zwaar hebben mijn (toch redelijk ontwikkelde) buikspieren het blijkbaar gehad. Of ik ooit een elegant uitziende Helikopter zal produceren weet ik niet, maar als ik weer eens zin heb in een uurtje intensief spelen-en-trainen, dan weet ik waar ik moet zijn.
