Mijn eerste leesherinnering
De vraag naar ‘mijn eerste leesherinnering’ levert ook na lang nadenken slechts een leeg vel op. Ik ben geboren op een boerderij aan de oostkant van Texel. De eerste jaren van mijn leven ben ik meestentijds buiten geweest om alles in de omgeving te onderzoeken en vast te houden. Dat was enerverend en meestal leuk. Overal waren nog hagedisjes, stekelbaarzen, kikkervisjes, en in kleine kolken palingen die over het grasland op weg naar het wad waren om op trektocht te gaan. Als je uit een boom was gevallen of een trap van een koe had gekregen ging je jengelend naar de keuken. Daar was moeder aan het koken of broden bakken. Ze troostte je uitvoerig en dan kreeg je een warme snede brood met bramenjam die ze ook al zelf had gemaakt. Ik was zeseneenhalf toen ik voor het eerst in een schoolbank zat, want we hoefden niet naar de kleuterschool. God, wat voelde ik me gevangen en bescheten. De juf bleek een lieverd. Haar voorleesstem kan ik me nog herinneren. Maar van een leesplankje of een boekje herinner ik me helemaal niets.
Mijn favoriete jeugdboek
Mijn favoriete jeugdboek was Wat het hunebed vertelde van S. van der Werff. Het verhaalt over een oude violist, die na veel omzwervingen tegen een hunebedsteen gaat zitten en dan in slaap valt. Het hunebed vertelt hem in grote lijnen hoe de geschiedenis van ons land de voorbije tweeduizend jaar is verlopen. Er is een intrige rond vijf kostbare ringen in het geschiedverhaal gevlochten. Het is vanwege dit aangrijpende boek dat ik later Geschiedenis ben gaan studeren, hier in Mokum.
De schrijver die mijn manier van denken veranderde
De schrijver die mijn manier van denken heeft veranderd is Dostojevski. Als eerstejaars student las ik ’s avonds zijn romans, bevolkt door manische, bevlogen, wellustige en gestoorde personages. Zo kwam ik meer te weten over de duistere kanten van het zielenleven. Van die kennis heb ik later veel profijt gehad.
Het boek waardoor ik schrijver wilde worden
In 1981 kreeg ik van mijn moeder (na een tip van mijn broer Jaap) de roman Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel Garcia Marquez cadeau. Een verpletterende epische roman die ik in de loop der jaren vier, vijf keer met de meeste aandacht heb gelezen. Telkens tien pagina’s per dag. Ik speelde al langer met het idee schrijver te worden maar na deze roman werd het voornemen stilaan serieuzer.
Het boek dat ik herlas (en herlas)
De vraag naar het boek dat ik las en herlas is reeds beantwoord.
Het boek dat ik nu lees
Het boek dat ik enige dagen geleden uitlas is Café Dorian van Gilles van der Loo. Een vrouw vertelt het verhaal over een man met wie ze kortstondig een verhouding had, en die haar verliet toen ze zwanger bleek. Ergens in het verre zuiden moet hij zijn neergestreken en zij weeft zijn virtuele lotgevallen aaneen tot een leven zonder haar. In de finale van dit verhaal toont de auteur zich briljant in het manipuleren van perspectieven. Lang geleden zat Gilles bij mij in een werkgroep op de Schrijversvakschool. (Hij is er nu zelf docent.) Zijn werk was toen al bijzonder, het moest alleen nog even rijpen. Zijn eerste roman Het laatste kind is ook al zo verdomd speciaal.
Het soort boek dat ik het liefst lees
Er is geen soort boek dat ik het liefste lees. Ik ben nooit eenkennig geweest. Niet in het leven of in de liefde, en ook niet in de letteren.
