Mijn eerste leesherinnering
Ik had een leeshoekje in mijn kamer, een kratje met kinderboeken en daarnaast een groot kussen waar zeker drie onderbouw mormels op pasten. Mijn beste vriendinnetje woonde op een steenworp afstand en kwam geregeld binnenvallen om te spelen. Leuk, maar dit keer was ik voor de allereerste keer zo verknocht aan een boek dat ik niet kon stoppen met lezen. Een sensatie die de meeste lezers wel kennen; het gauw naar huis willen van een afspraak omdat thuis een verhaal op je wacht of in je tas je boek voelen branden terwijl je met je geliefde op een zonnig vakantieterras zit. Ik heb de titel van dit eerste boek waarbij het me overkwam niet kunnen achterhalen. Het ging over een beer die van alles beleefde. Mijn vriendinnetje trok ik dus de leeshoek in, hier, zoek iets uit en kom naast me zitten. Dat deed ze, de schat. Maar als ik lees raak ik, nog steeds, vaak in hyperfocus. Prettig voor mij, maar het drijft anderen soms tot waanzin. Mijn vriendinnetje hield bovendien helemaal niet van lezen. Na twintig minuten is ze vertrokken en ik had het niet door.
Mijn favoriete jeugdboek
Als kind heb ik net als alle andere kinderen van de jaren 90 de Harry Potterboeken vele malen opnieuw verslonden, vaak na bedtijd met een zaklamp onder de dekens. De volgende dag zat ik knikkebollend in de klas, wat ik toen al gaf voor het geschreven woord.
De schrijver die mijn manier van denken veranderde
Toen ik jaren geleden voor mijn werk in Congo woonde heeft het gelijknamige boek van David Van Reybrouck heel veel indruk gemaakt en diepte gegeven aan mijn ervaringen daar, hetzelfde geldt voor Alle problemen begonnen met van Riebeeck van Niels Posthumus over Zuid-Afrika. Alaa al Aswani zette me aan het denken over de verhalen uit het land van mijn moeder. Adriaan van Dis laatst nog over hoe van een kleine belevingswereld een groot verhaal te maken.
Het boek waardoor ik schrijver wilde worden
Wat een existentiële vraag, mag ik passen?
Het boek dat ik herlas (en herlas)
Ik herlees weinig, dat komt later misschien. Er is nu nog zoveel nieuws te lezen. Wat ik wel doe is foto’s nemen van passages die ik goed vind. Voor die foto’s heb ik een speciaal mapje op mijn telefoon dat ik er af en toe even bij pak als ik met iemand in gesprek ben die geen vragen stelt. De laatste foto’s komen uit Huiswerk van Marja Pruiis, Animal van Lisa Taddeo en Uit het leven van een hond van Sander Kollaard. Soms fotografeer ik ook slechte passages, puur als hart onder de riem voor mezelf en heel soms als leedvermaak om door te sturen naar mijn zus.
Het boek dat ik nu lees
Op mijn nachtkastje liggen nu De Nakba van Ilan Pappe, Alleen en duizend mensen van Milou Holshuisen, Je bent jong en je wil wat toekomst van Jantijn Anema en Hannah Prins en Het theater, de brief en de waarheid, het boekenweekgeschenk van Harry Mulisch uit 2000 dat ik laatst uit een straatboekenkastje viste. Op vakantie lukt het me het ene boek uit te lezen voor ik aan het volgende begin, thuis niet.
Het soort boek dat ik het liefst lees
Historische familieromans die zich elders afspelen doen het goed bij mij, zoals Kruispunt van Jonathan Frantzen of Het achtste leven van Nino Haritschili. Alle boeken van Ngozi Adichie vind ik fantastisch. De laatste tijd genoot ik ook van De diepst verborgen herinnering van de mens, Naar zachtheid en een warm omhelzen, De gast, En dan is er koffie en Luister.
