Plekken waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan, worden steeds schaarser. Toch zijn ze er nog steeds. Little Dragon Express aan de Osdorper Ban is het bewijs.
Oom Wim woont in het verzorgingstehuis van mijn moeder in Nieuw-West. Deze stoere tachtiger groeide op in voormalig Nederlands-Indië en werkte jarenlang in Nederlands-Nieuw-Guinea. Samen met de oorspronkelijke bewoners, de Papoea’s, trok hij het oerwoud in om informatie voor landkaarten te verzamelen. Een leven als een jongensdroom. Toen Indonesië onafhankelijk werd, ging hij naar Nederland en belandde hij in de betonnen jungle van Geuzenveld.
Net als zijn huisgenoten eet hij het liefst Indisch; de snacks van Toko Makassar in de Sam van Houtenstraat kan hij nooit weerstaan. Aardappels boeien hem niet, behalve dan de friet van Abi Patat in de Jan Tooropstraat. Hij eet die bij het liefst met drumsticks van Kentucky Fried Chicken. Tegen een Chinese maaltijd op zijn tijd zegt hij nooit nee. Zeker niet als het eten van een van zijn favoriete adressen komt: Little Dragon Express aan de Osdorper Ban.
De afhaalzaak valt nauwelijks op tussen de winkels waar je ook op zondag fruit, baklava en platte broden kunt scoren. Eenmaal binnen ga je terug naar de jaren tachtig, toen alle Chinese restaurants nog eenheidsworst waren. De kleuren rood, wit en zwart domineren. Je bestelt er in nummers bij een vrouw van weinig woorden. Daarna wacht je op een witte skai-lederen bank op je bestelling, terwijl een goudkleurige ADHD-poes van plastic met haar pootje schudt.
De kaart telt Chinese, Surinaamse en enkele Japanse gerechten. Als je bami of nasi goreng bestelt, zit er vast een glibberig spiegelei bovenop. Ik ga echter voor de voorkeuren van oom Wim en zijn huisgenoten, waaronder nr. 20 (cha siu), nr. 55 (mihoen met kipfilet), nr. 81 (foe yong hai met kip) en nr. 92 (tjap tjoy met ossenhaas). Bij de bestelling krijg ik een gebakken kippenpoot en plakken kroepoek cadeau. Op verzoek zit er ‘sambal bij’.
Health-foodie Rens Kroes en haar discipelen zouden flippen van de meeste gerechten: veel saus, vrij gelei-achtig ook. De mihoen bevat echter weinig poespas en kan met een beetje goede wil voor ‘puur’ doorgaan. Daarnaast bevat het menu een heuse doorbraak: sinds 2017 is het geroosterde spek van nummer 20 vrij van kleur- en smaakstoffen.
Als ik het verzorgingshuis binnenloop, gaat nog net niet de vlag uit. ‘Kom maar door met de buit’, aldus oom Wim. Dertig minuten lang niets anders dan het getik van de lepels en vorken op de borden. Het valt allemaal als een blok. De koks hebben duidelijk niet bezuinigd op de grootte van de ingrediënten – de kip, de ossenhaas. En dat voor die prijs (13 euro voor de tjap tjoy). Verfijnd kun je het niet noemen, wellicht wél troostrijk. De tachtigers zijn weer even terug in de jaren tachtig, toen ze nog gewoon in hun eigen huis woonden. Ik ben geneigd om Studio Sport op te zetten en aan een fles bier te lurken.
https://www.yelp.com/biz/little-dragon-express-amsterdam?hrid=5jTE4GGD6SASmKxxEpCo0A
