De Kolenkit verdient beter. Het was een diep doorleefd gevoel dat me bij de keel greep nadat ik de documentaire Terug naar de Akbarstraat had bekeken. Natuurlijk, er was een hoop verbeterd ten opzichte van de tv-serie van achttien jaar geleden, toen de wijk de twijfelachtige eer had gekregen de slechtste buurt van Nederland te zijn. Maar het beeld van groepen bewoners met verschillende achtergronden die lijnrecht tegenover elkaar staan werd wederom scherp neergezet. Wat betekent het voor bewoners als er op die manier over hen wordt gepraat en als ze voortdurend negatief in het nieuws zijn? En wat zou ik als stadsdeelvoorzitter kunnen betekenen om een ander geluid te laten horen, te zorgen dat de bewoners zich trots voelen, en zich een eenheid voelen in al hun verscheidenheid? Zo kwam ik op het idee van Muren van West, kunst in de openbare ruimte die verbindt en zorgt voor emancipatie en veiligheid. Streetart die inspeelt op de eigenheid van de wijk en die de verhalen vertelt van haar bewoners. Het is ontroerend en indrukwekkend als een idee dat eerst nog alleen in je hoofd bestond op de fabuleuze manier wordt uitgevoerd zoals nu is gebeurd met de vier muurschilderingen aan de Wiltzanghlaan. Storytellers verdiepten zich een half jaar lang in de bewoners en hun verhalen over het leven in de Kolenkitbuurt. Die verhalen dienden als inspiratie voor de kunstenaars. Het resultaat is weergaloos. Neem het verhaal van de Tijgermoeders, vier actieve vrouwen van verschillende achtergronden die zich ontfermen over de buurt, kerststukjes maken met ouderen, activiteiten organiseren voor kinderen. De muurschildering Tijgervrouwen van Sydney Waerts is een ode aan deze moeders. Het zijn kunstwerken die vrolijk maken, die aansluiten bij de bewoners en die de Kolenkit de positieve vibe geven die de buurt verdient. Dit soort projecten, dat is iets waar mijn hart als bestuurder sneller van gaat kloppen. Het is mijn streven om meer professionele muurschilderingen door heel West te laten maken, om op die manier de verhalen van bewoners zichtbaar te maken en dat wat zich achter deuren afspeelt op muren te tonen. Heerlijk voor de bewoners en voor de kunstenaars die op deze manier een heel groot publiek bereiken. Dus ga vooral even kijken op de Wiltzanghlaan en vergeet onderweg de pilot van Stefan Glerum niet boven slagerij Alif aan de Bos en Lommerweg. Turen naar de muren, kunst die vrolijk stemt. Daar kunnen we niet genoeg van hebben in deze tijd.
