Mogu aan de Admiraal de Ruijterweg is het eerste restaurant in Nederland dat malatang serveert: een pittige, kruidige bouillon waarin je zelf geselecteerde ingrediënten kunt laten garen. Patricia ging langs om te slurpen en raakte zowat in extase. “Genot heeft een naam: malatang.”
In Brazilië heb je ijssalons waar je zelf je ijsje kunt bouwen met diverse ijssoorten en toppings als snoepjes, fruit en nootjes. Bij de kassa word je creatie eerst gewogen en moet je daarna afrekenen. Ik vind die zaken een slimme vondst. Ideaal om je innerlijke ijscoman (m/v/x) vrij spel te geven. Zo’n zaak hebben we nog niet in de stad, maar wat we sinds 16 mei wél hebben is een restaurant waar je je eigen noedelsoep kunt bouwen: Mogu aan de Admiraal Ruijterweg 334A.
Malatang
In dit artikel schreven we al dat op dit adres voorheen Loving Hut zat, een geliefd restaurant onder vegans en vegetariërs in West. De nieuwe ondernemer, Guus Rodermans, is ook op de vega(n) tour gegaan en heeft een concept gelanceerd dat volgens hem uniek in Nederland is. Zijn zaak draait om malatang, een pittige, kruidige bouillon waarin je zelf geselecteerde ingrediënten kunt laten garen. Hij ontdekte het gerecht toen hij 4,5 jaar in China woonde. Soms at hij het wel vijf keer per week. Malatang lijkt op een hot pot, alleen staat daar de pan met bouillon midden op tafel en is de soep enkel bedoeld voor de mensen daaromheen. Bij malatang wordt de bouillon gedeeld over alle gasten van een zaak.
Hotspot
Als ik donderdag rond 18.00 uur Mogu binnenloop, weet ik niet wat ik zie. De zaak zit tjokvol, ik kan nog net een plaatsje aan het raam ritselen. Gezinnen met kinderen, singles, stelletjes, jong en oud, toeristen en buurtbewoners. Werkelijk iedereen lijkt Mogu te hebben gevonden. Het restaurant is letterlijk en figuurlijk de hotste zaak van Bos en Lommer. Terwijl Harry Styles op de achtergrond high wordt van Watermelon Sugar, klotsen Engelse, Nederlandse en Chinese gesprekken door elkaar. Reuring ten top. Ik word er harstikke blij van. Alsof ik een Aziatische avondmarkt binnen ben gevlogen.
Prijs per ons
In deze blije heksenketel maakt medewerker Paolo bezoekers wegwijs. Onvermoeibaar legt hij keer op keer vol enthousiasme het concept uit. Met een bowl en tang in de aanslag beland ik voor de koelvitrine om een selectie uit ruim veertig ingrediënten te maken. Alles is vegan, de gebakken eieren uitgezonderd. Wat je voor ‘de buit’ moet betalen, hangt af van het gewicht (3 euro per 100 gram). Volgens Paolo is 400 gram per persoon het gemiddelde, inclusief noedels.
Multiple choice
Handig, zo’n richtlijn. Al is kiezen beslist geen eitje. Want, wat is er véél. Lotuswortel, tofu, rijstcake, paksoi, tempeh, aardappels, paddenstoelen – oesterzwammen, king boleten, shiitake. Multiple choice dus muy complicado. Ik wik en weeg voor deze saladbar deluxe, terwijl een kind rond mijn benen kronkelt. Meneer voelt zich thuis, en dat begrijp ik volkomen. Nadat ik exact 400 gram heb gescoord, is het tijd voor stap twee: de bouillon.
Sichuanpepertjes
Er zijn drie soorten: Japanse miso, Chinese Sichuan en Thais Tom Ka Khai (5 tot 6 euro). Ik ga voor de versie uit Sichuan, ‘Western spicy’ (hot) om precies te zijn. De ‘Chinese spicy’ (hotter) sla ik even over. Eventueel kan ik de smaak later pimpen met de sambal en verse kruiden die ik verderop spot. Na enkele minuten hang ik boven een dampende kom noedelsoep. De geur stijgt op, de sichunanpepertjes prikkelen mijn neus, de warmbloedige kruiden zetten mijn eetlust op scherp.
Verkwikkende soep
Ik vul mijn mond met smaken: zoet, zout, rokerig. De soep is perfect warm en verkwikkend – precies wat je wilt bij deze kou – en slurp ongegeneerd glasnoedels naar binnen. Knapperige groenten, gebakken tofu die vanbinnen zacht als een kussentje is, een druppeltje eigeel, tempeh die op zichzelf als snack zou kunnen fungeren. Ik joel vanbinnen en gooi het eruit: “Wat is dit gruwelijk goed.” Paolo lacht. “Fijn dat je dat zegt.” In gedachten ga ik nog een stapje verder. Mogu, waar was je de rest van mijn leven? Genot heeft een naam: malatang.
Zen
De noedelsoep vult als een tierelier, maar dan op een heilzame manier. Na afloop hoef ik niet uit te buiken, maar voel ik me zen. Dit is het cup-a-soup moment dat Nederland meer in balans zou kunnen brengen. Of slaat mijn fantasie nu op hol? Anyway, ik ben niet de enige die van Mogu houd. “Het is hier bijna elke avond zo druk. Vaak staat er een rij voor de deur”, zegt Paolo, nadat hij de complimenten van mijn buurman in ontvangst heeft genomen. Zeker weten dat ik hier terugkom. Misschien houd ik me dan een beetje in en laat ik ruimte over voor een dessert van sesamijs of spekkoek trio – kokos, amandelen en pandan. Bos en Lommer heeft er een pareltje bij!
