Sinds kort hebben Meo’s Colosseum in Oud-West en sneakerkoning Patta de handen ineengeslagen. Volgens Patricia ben je snel de schaamte voorbij als het eten voor je ligt. “Als een beest hap ik in stukken gebakken banaan, die ik eerst heb gesopt in de satésaus.”
Meo’s Colosseum zit verstopt in de Lootsstraat, een zijstraatje van de Kinkerstraat. Eigenares Shirley deelde een tijdje haar ruimte met Ken Sushi. Inmiddels heeft ze het pand weer voor zichzelf, maar heeft ze er wél een zakenpartner bij. Niet de eerste de beste trouwens. Die compagnon is namelijk het Amsterdamse streetwear-merk Patta, dat onder meer een razend populaire winkel op de Zeedijk heeft. Als daar weer eens een limited edition-sneaker binnenkomt, kun je struikelen over de fans die uren voor de deur liggen te wachten om een paar te bemachtigen.
Powerhouse Shirley
Hoe de samenwerking tussen het Surinaamse eetcafé en de urban trendsetter is ontstaan? Meo’s heeft talloze keren de catering van Patta-events gedaan. Volgens Patta hebben Shirley en haar team dat altijd uitstekend gedaan. “Shirley is een powerhouse van een vrouw.” Dat de twee bedrijven de handen ineen hebben geslagen, is ‘een natuurlijke evolutie van een relatie gebaseerd op wederzijds vertrouwen en waardering’.
Alles halal
In de 21 jaar dat het eetcafé bestaat, hebben rappers (Typhoon) en hiphoppers (Broederliefde) hun tanden gezet in Shirleys gerechten. Haar (halal)menu bestaat uit een mix van Creoolse, Hindoestaanse en Javaanse klassiekers. Okersoep meets roti lam en kipsaté, zeg maar.
Carbs en kruiden
Hoe meer ik me in de kaart verdiep, hoe meer trek ik krijg. Met dit baggerweer is een salade het laatste waar ik naar hunker. Doe mij maar carbs, vlees, zout, sambal en kruiden. Minstens één gefrituurd item, flink wat saus. Rustig neemt de medewerker mijn bestelling op. De rundergehaktballen die ik ook in mijn vizier had, waren helaas op. Even een mental note maken dat ik daarvoor nog een keer moet terugkomen.
Schaamte voorbij
Met een zware tas vol eten fiets ik naar huis. Eenmaal binnen stal ik alles uit. Wat een zinnenprikkelend tableau. Ik wilde comfort food scoren en dat is me dus gelukt. Het is van dat eten waarbij je al de snel de schaamte voorbij bent als het voor je ligt. Als een beest hap ik in stukken gebakken banaan, die ik eerst heb gesopt in de satésaus (3,50 euro). Nog maar even een ander gefrituurd item erachteraan: teloh bakkeljauw. Zoet, zout, hoppa. Dit gaat goed.
Zalvende ‘spinazie’
Voor de afwisseling wat groenten binnenlepelen: een soort spinazie, die lekker zalvend is, en knapperige kouseband. Mild gekruide tempeh erna, die even kruidig is als de smakelijke nasi. Op nu naar de saté (5,70 euro). Daar moet ik even mijn best voor doen: het vlees valt niet 1,2,3 van het stokje.
Stevig eten
Drie kwartier later donderen we bijna om. “Wow, dit was zeker niet lichtvoetig. Met dit eten kom je makkelijk de winter door”, zegt mijn vriend. Hij heeft een punt. Meo’s eten is stevig en staat als een huis. En dát was precies waar ik vandaag zin in had. Je kunt er niet alleen afhalen, maar ook aanschuiven. Dat kan tijdelijk niet zeven, maar zes dagen. Zaterdag hebben Shirley en haar team vrij.
P.S Naar aanleiding van mijn artikel heeft Shirley contact met me opgenomen. Ze wilde me persoonlijk bedanken voor het stuk en vroeg of ik langs kon komen. Op 16 december 2020 deed ik dat. Ik kreeg zelfgemaakt gemberbier, maar dat niet alleen: ze stond erop dat ik saté meenam. Toen ik er voor de eerste keer was, was ze net weg. Ze baalde dat ik niet helemaal tevreden was geweest. “Neem maar mee. Ik hoor graag of het nu wel mals was.” Ook kreeg ik nog een paar gehaktballen mee. Thuis viel ik meteen aan. Yes,het vlees viel nu wél soepel van het stokje! Heel mals! En dan die ballen! Sappig tot en met. Ook daar kom ik zeker voor terug. Respect voor deze dame. Zij rust niet voordat haar klanten 100 procent tevreden zijn.
