Akitsu is niet hip of happening, maar ‘gewoon’ steengoed. Een ideaal onderduikadres om te ontsnappen aan alle prikkels van het (food)festivalseizoen.
Akitsu zit al sinds 1989 op de Rozengracht, dicht bij de brandweerkazerne in de Marnixstraat. Officieel zit het dus in het centrum, maar ik reken het tot West. Alleen al om het uitzicht: als je er voor de deur staat en naar links kijkt, zie je Sterk al zitten, ‘onze’ nachtelijke leverancier van champagne en kaviaar in de De Clercqstraat.
Non-descripte buitenkant
Ik heb jaren in de buurt van Akitsu gewoond, zonder er een keer binnen te lopen. De buitenkant is niet heel appetijtelijk. Grauw, somber. Het restaurant lijkt altijd gesloten te zijn. Vrij suf van me om zo af te gaan op de buitenkant. In Azië is het toch altijd zo dat je het lekkerste eten vindt op de meest non-descripte plekken? Toen ik maar bleef horen dat Akitsu de zaak is waar Japanse chefs naartoe gaan als ze vrij zijn, besloot ik er te gaan eten.
Minimalisme
De zaak zit voller dan ik van buiten kon vermoeden. De helft van de bezoekers lijkt stamgast te zijn; ze krijgen enthousiaste hoofdknikjes van het personeel. Gelakt hout – bruin en zwart – en bamboe overheersen. Aan één kant kun je zittend op kussens eten aan een lage tafel. Bloemenschilderijen aan de muur, hier en daar een kamerscherm, géén muziek. Minimalisme als lifestyle.
Spareribs
Akitsu doet niet aan fusion, maar houdt het klassiek. En vrij spannend ook. Zin in een gegrilde kalfstong vooraf? Aan het gesmak van onze buren te horen, zijn de gegrilde spareribs met teriyakisaus in ieder geval erg goed. Ze kijken niet op of om, maar zijn volledig gefocust op het eten.
Rauwe coquille
Niets te zien en gezien worden hier, bij Akitsu kom je overduidelijk voor het eten. Mijn rauwe coquille met zoetzure misosaus is prachtig in al zijn puurheid. Bij de gegrilde Wagyu-beef lik ik mijn vingers af. De sushi roll met pruim en fresh herb kriebelt prettig op mijn tong. Als ik het sushi-assortiment (10 stuks, 25,50 euro) eet, is het alsof ik op een vismarkt in Tokio zit: de vetste en sappigste vis. Verser dan vers. Mijn tafelgenoot zit er minder zen bij. Hij moet zijn shabu shabu zelf bereiden door de groente en fijngesneden beef te garen in bouillon. Toch bevalt het ‘meneer’ wel: “Veel lekkerder dan die vette vleesfondue van de jaren tachtig.”
http://www.akitsuamsterdam.nl
P.S. Ook trek in Japans, maar eet je liever in een modernere setting? De Japanner in de Bilderdijkstraat, Taka in de J.P. Heijestraat of Staring at Jacob/Ku West aan de Jacob van Lennepkade!
