Restaurant Kien zit sinds 8 maart in het pand op het Witte de Withplein, waar voorheen Nelis zat. Kien ging dus net open voor de lockdown. Deze nieuwkomer in De Baarsjes strooit met originele borrelhappen, ‘megabrokken buikspek’ en ‘een lekker boerse niçoise’ en heeft een flink terras.
“Heel professioneel, zoals hij dat doet”, oordeelt mijn tafelgenoot nadat een medewerker ons wijnadvies heeft gegeven. Later komen we erachter dat hij Bart Dignum heet. Niet alleen is hij een van de eigenaren van restaurant Kien aan het Witte de Withplein, hij heeft ook jarenlang bij een wijnimporteur gewerkt. Daarvoor was hij ruim vier jaar sommelier bij sterrenrestaurant Vinkeles van vijfsterrenhotel The Dylan in het centrum. Bepaald geen groentje dus, nogal wiedes dat hij zo kundig overkwam.
Blinkende horeca-cv’s
Met zijn voormalige collega Joost, opende Bart net voor de lockdown zijn allereerste eigen zaak in het pand waar voorheen Nelis zat. Joost heeft trouwens ook al zo’n blinkend horeca-cv. Hij werkte behalve bij The Dylan ook bij gerenommeerde restaurants als Scheepskameel en de Gebroeders Hartering. Om de inpandige drankkennis naar een nóg hoger plan te tillen, namen de twee compagnons Oscar in dienst. In hun zaak is hij manager, maar daarvoor werkte hij ruim vier jaar als barkeeper bij Razmataz in Westerpark. “Wij zetten al onze kennis in om een laagdrempelige zaak met goed eten neer te zetten”, zegt Bart. “De buurt weet ons al aardig te vinden en is enthousiast. Ondanks een valse start, zijn we positief. Ik kijk ernaar uit om vanaf 1 juli meer gasten te mogen ontvangen. We hebben een vergunning gekregen om ons terras uit te breiden.”
Wontons met zalmmousse
En dat terwijl het terras nu al loeigroot is. Kom maar op met die zon! Kien is er klaar voor. Ik zie de biertjes, wijntjes en cocktails al en masse uit het pand denderen. Met in hun kielzog een stoet borrelhappen: gevulde eitjes, wontons met zalmmousse, krokante kip, rillette van eend, groene asperges met vadouvandip. Op de dag dat wij er zijn, regent het. Toch neemt Oscar de moeite om de plantjes op het terras te fatsoeneren. Geduldig plukt hij er het ene na het andere dorre blaadje uit. Een manager met zo’n oog voor detail? Goud waard, als je het mij vraagt.
Binnen is het behaaglijk. Knap voor een zaak van formaatje balzaal met een minimalistisch interieur. Misschien voel ik me er wel zo thuis omdat ik bij binnenkomst een van mijn lievelingsnummers hoorde: Hedonisme van Skunk Anansie. In ieder geval is het geen restaurant dat rechtstreeks uit de concept-catalogus van een ontwerpbureau is geslopen. Een verademing, dus.
Salade niçoise met verse ansjovis
Je kunt er zowel voor de lunch als voor het diner terecht. Voor ’s avonds zetten stevige gerechten de toon. Mijn hart gaat direct uit naar het krokante buikspek met wortelpuree, sinaasappel en sugar snaps (19,50 euro), maar na weer een ‘bunkerweekend’ kies ik vandaag ‘braaf’ voor een grote salade niçoise (19 euro). Lekker boers is ie: grote stukken tonijn steken tussen het groen uit, her en der prik ik in krieltjes, terwijl ik halfzachte eitjes aantref en word verrast door verse ansjovis – niet te vergelijken met de ingeblikte knetterzoute variant. Als restaurants vaker met zulke salades aan komen zetten, zou ik er veel vaker voor kiezen. Mijn tafelgenoot maakt ondertussen twee megabrokken buikspek soldaat. Ik kan nog net een stukje confisqueren. Oh, oh, wat is spek toch lekker. Hopelijk reïncarneer ik ooit als iemand die een gat in de dag kan eten zonder dat ze ook maar 1 gram aankomt.
