Mijn eerste kwartaal als stadsdeelbestuurder in West zit erop en de inwerkperiode is voorbij. Dat maakt dat ik me met frisse moed kan storten op het nieuwe jaar, dat helaas voor ons allemaal nogal onstuimig is begonnen met rellende jongens en mannen die corona en de avondklok gebruiken als excuus om te plunderen en dienders te belagen.
Iets om witheet over te worden, maar voor het gemak schaar ik me achter de woorden van de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb, die de jongeren en hun ouders rechtstreeks aansprak in een videoboodschap en zo inspeelde op gevoelens van schaamte en het geweten van deze onverlaten, en voor het geval ze minderjarig zijn, op het geweten van hun ouders. Ondertussen blijven we hard doorwerken om stadsdeel West mooier en leefbaarder te maken, en zijn bewoners weerbaarder en onafhankelijker.
De verdere vernieuwing van de Kolenkitbuurt is zo’n project waar mijn bloed sneller van gaat stromen. Het is een wijk in beweging, een wijk waar je de vibes van verandering en verbetering kunt voelen, met trotse bewoners die zich hebben ontworsteld aan het twijfelachtige stigma dat de buurt ruim tien jaar geleden ongevraagd kreeg opgeplakt als ‘slechtste buurt van het land’. Inmiddels is er al veel veranderd en verbeterd. Maar het is nog niet klaar. In nauwe samenspraak met de buurtbewoners wordt de openbare ruimte verfraaid en vergroend en maken we nieuwe ontmoetingsplekken voor sociale activiteiten.
Morgen (donderdag) is er een grote netwerkbijeenkomst waarin we verder gaan brainstormen, samen met bewoners en buurtwerkers. Ik ben er trots op dat we twee vrouwen die heel actief zijn in de wijk hebben kunnen aanstellen als buurtwerker, iets waar ik mij als gemeenteraadslid middels een initiatiefvoorstel sterk voor heb gemaakt. Mooi om te zien dat Sakina en Urmy vol aan de slag zijn.
De Kolenkit moet uiteindelijk weer meer dat worden wat men beoogde in de jaren 50 van de vorige eeuw, toen de buurt deel uitmaakte van de Westelijke Tuinsteden en aan de rand van de stad lag: een groene, open stad met licht, ruimte en lucht. Symbool daarvoor is misschien wel de vernieuwing van de omgeving van de Kolenkitkerk, die weer het stralende middelpunt van de wijk moet worden. Het nieuwe plein krijgt een fontein en fraaie belichting. Tijd dus om de modernistische Opstandingskerk uit 1956 die naamgever is van de buurt in ere te herstellen. Het plein moet een fraaie plek worden om te verpozen, ook als het donker is, want de kerk wordt straks kunstig uitgelicht.
Dat is letterlijk een lichtpuntje in deze donkere tijden, en laten we hopen dat wanneer de Kolenkitkerk aan het einde van het jaar staat te stralen de donkere coronawolken ook zijn overgetrokken. Hou vol, houd moed.
