Volgens Patricia is vrolijkheid troef bij Juana La Dama in Oud-West en vliegen de ‘muy biens’ je om de oren. Ook zit het er culinair wel snor.
Van al het lekkers dat Argentinië te bieden heeft, is een groot deel terechtgekomen bij Juana La Dama: wijn, vlees en dulce de leche, de karamelpasta waar koningin Máxima verzot op schijnt te zijn. Als we op een zwoele donderdagavond bij deze restobar in de Potgieterstraat 16 aankomen, staat zowat het hele interieur buiten en zit het terras tjokvol gasten die vastbesloten zijn om de zomer te verlengen. In no time wordt er voor ons ook een plaatsje geregeld. “Geen probleem, dáár is nog een gaatje. Muy bien, ga maar zitten.”
Als koninkjes zitten we te glunderen en kijken we rond: wat een gezellig hoekje in Oud-West is dit. Schuin tegenover ons puilt het terras van Bar Mimi uit, ook zo’n plek waar de vrolijkheid in liters door de straat klotst. Op ons terras zien royaal belegde blije plankjes alle hoeken van het terras, heffen vrienden glazen en laten lappen Argentijnse entrecote (200 of 300 gram) zich van hun beste kant zien: goed rood vanbinnen.
Kwieke oudgediende
Hoewel de zaak, die vernoemd is naar deze Franse dame, er pas sinds half juli zit heeft ze de uitstraling van een kwieke oudgediende. De restobar heeft Argentijns-Uruguyaanse eigenaren. Het meisje dat ons bedient, is onlangs vanuit Colombia naar Amsterdam verhuisd om samen te gaan wonen met haar Slowaakse vriend. Ze verontschuldigt zich voor het feit dat ze nog geen Nederlands spreekt. Een kniesoor die daar een punt van maakt: haar charme en enthousiasme vergoedt alles. Rap zet ze onze glazen Malbec op tafel. Als we vertellen dat wij een vakantie in Colombia overwegen, geeft ze snel wat tips – in Cartagena schijn je te moeten zijn.
Vanuit Colombia reizen we via het menu naar Argentinië. Vooraan staan vier verschillende plankjes, waaronder eentje voor vegetariërs en een ander voor carnivoren: chorizo, bloedworst, gesneden entrecote, frietjes, chimichurri, gemarineerde aubergines, brood (18.50 euro per persoon). Behalve de plankjes zijn er drie soorten Argentijns vlees: ossenhaas, entrecote (vanaf 24,50 euro) en ribeye. De ‘gewone’ gerechten lijken me ook wel wat: een herderspastei met lamsvlees, een stoof van pompoen, mais en geitenkaas. Als calorieën geen rol zouden spelen, zou ik als dessert een crêpe met dulce de leche. laten aanrukken.
De eigenaar neemt onze bestelling op. Bij elk item reageert hij met muy bien, wat een opzwepend effect heeft. Doe die friet er ook maar bij, blèr ik als vanzelf. Ze blijken heerlijk krokant en lekker zout te zijn. Ook mama’s tomatensalade blijkt een voltreffer te zijn, met dank aan de sappige tomaten en de zoetzure dressing. We delen het mediterrane plankje – niet bepaald Argentijns, maar soit – en praten eindeloos, terwijl we ons tegoed doen aan mortadella met pistaches, garnalen, stukjes roquefort, brie, jam, olijven, gemarineerde champignons, druiven, walnoten en stukken brood (15,50 euro per persoon).
Tevreden kijken we elkaar aan: in lange tijd niet zo tof uit eten geweest. Smakelijk eten, een bulderlachje hier en daar, relaxen tot en met. Als ik binnen afreken, staat de eigenaar temidden van discoklanken. Bij het afscheid krijgen we schouderkloppen. In korte tijd zijn we vrienden voor het leven geworden.
