En, wat vind je ervan?’ brult Vriendin in mijn oor. We zijn in de Foodhallen. Het is mijn eerste keer.
In een drom hipsters schuifelen we langs de tentjes in de nieuwe food hotspot van West. Links kun je oesters per stuk kopen. Rechts een bar met Spaanse hammen, van varkentjes die tien kilo eikels per dag eten. Vriendin is hier eerder geweest. Toen heeft ze een hamburger van knuffelkoeien gehad en een taartje met een chocola-Earl Grey-mengsel. ‘Apart’, vond ze. ‘Smaakte eigenlijk helemaal niet zo naar chocola.’
Tot aan vanavond wist ik precies wat ik vond van dit culinaire walhalla. Een hippe food market à la Londen en New York, in ons West. Top! En ook nog in een oude tramremise. Helemaal-van-nu met respect voor het industrieel erfgoed. Kicken gewoon.
Maar al bij de Ballenbar, amper honderd meter van de ingang, vind ik de Foodhallen eigenlijk helemaal niet zo leuk. Ik zie geen ballen. Ik zie alleen ruggen die ballen staan te bestellen. Ik zie sowieso vooral mensen, overal waar ik kijk, af en toe met een pietepeuterig bordje maar vooral met glazen en vrienden. En iedereen staat. ‘We gaan’, roep ik. ‘Ergens heen waar ze stoelen en bediening hebben.’
We belanden bij Madrid, een tapastentje in de Ten Katestraat. Hier geen vlees van luxevarkentjes, maar glimmende koteletjes met een paar flinke tenen ouderwetse knoflook. Goed zoute patatten. En een stuk chocoladetaart waarin je goddank alleen maar chocola proeft.
Als we buiten een sigaretje roken, treffen we een jong stel. Ze zien er een beetje sip uit. Auto kwijt. ‘We komen uit Almere’, zegt het meisje. ‘We zijn bij die Hallen geweest, maar waar we nou staan? Alle straten lijken op elkaar.’
De eigenaar van Madrid blijkt vanavond de enige die echt blij is met de Foodhallen. ‘Ik zit hier vier jaar. Tot voor kort liep het altijd leeg als de markt vertrok. Nu heb ik allemaal mensen zoals jullie, die daar weglopen. Het is elke avond vol.’
