“Ah, dus jullie gaan iets leuks doen vanavond?” Einde werkdag, ik loop met een vriendin uit de buurt naar huis. En dit is haar reactie als ik vertel ik dat er een vriend bij me langskomt. Een vraag. Een hele onschuldige en doodgewone vraag, misschien zelfs wel de meest gestelde in small talks rond vijf uur ’s middags. Toch steekt hij me en ik weet waarom. Het zit ‘m in het woordje ‘dus’. Daardoor klinkt haar opmerking als een vraag, maar door dat ‘dus’ is het eigenlijk een bewering. Zo’n waarheid als een koe, als in: het regent dus de straten worden nat.
Hoezo, ik heb met iemand afgesproken dus gaan we iets leuks doen? Dat is voor mij helemaal niet vanzelfsprekend. Sterker nog: mijn avonden met deze vriend bestaan bijna altijd uit een makkelijke thuishap en bankhangen, waarbij we onze aandacht verdelen tussen de tv, onze mobieltjes en elkaar. We zijn vertrouwd genoeg om niets te hoeven. Vinden we allebei heerlijk. Een jaar of wat geleden was dat nog anders. Dan gingen we naar de laatste film of een nieuw eettentje uitproberen, en in de zomer naar een buitenevenement. Maar we zijn ermee opgehouden sinds ik last heb van keuzemoeheid.
Zo noem ik het: keuzemoeheid. Niet te verwarren met keuzestress. Keuzestress is onrust omdat er meer opties zijn dan beschikbare tijd, angst om iets onmisbaars te missen. Ik ben een fase verder. De abri’s op straat, de foldertjes in cafés, de agenda’s online met al die voorstellingen, clubjes, activiteiten, feesten en must go-tentjes die om aandacht schreeuwen – ze maken me tegenwoordig vooral apathisch. Dat is erin geslopen sinds West overloopt van de leuke-dingen-om-te doen. Voorheen had ik alleen last in het centrum en dan nam ik vlug de wijk naar mijn gewone huis-, tuin- en keukenleven in De Baarsjes. Maar vluchten kan nu niet meer.
Het is complexe toestand, dat keuzemoe zijn. Want ik word wel degelijk enthousiast van al die leuke dingen in de buurt. Zodra het echter op kiezen en in actie komen aankomt, denk ik maar één ding: laat maar. Niet gefrustreerd, niet geïrriteerd, gewoon heel gelaten en tevreden. En ik heb steeds meer vrienden met hetzelfde gevoel. Toeval of een trend? Misschien zijn wij wel gewoon saai, maar dan wel heel gelukkig saai.
