De eerste keer dat ik hem wegbracht, was ik dagen van tevoren al misselijk van heimwee. Ik wil dat hij vertrouwd en veilig is als ik weg moet. Mijn ouders waren dus eerste keus, maar die vinden hem te druk. Ze worden al een dagje ouder. ‘Hij zet het hele huis op stelten’, zei mijn moeder toen ik hem ophaalde. ‘Als die betaalde opvang heel duur is, willen wij wel bijdragen.’
Oppas aan huis geprobeerd. Een lief meisje, bij wie hij al bij de kennismaking op schoot kroop. ‘Dat snoetje!’ Ik hoor het haar nog roepen. Ze stuurde me tijdens mijn afwezigheid een foto. Daarop zit mijn dondersteen naast haar Louis Vuiton tas, met de inhoud eromheen, verspreid over de grond. De volgende keer dat ik haar vroeg op te passen, zei ze dat ze het te druk had.
Het werd dus toch de opvang. ‘Hier is ie dan, mijn mannetje’, deed ik quasi-luchtig. ‘Dag lieverd’, zei het meisje dat ons ontving. En tegen mij: ‘Geeft niks, hoor. Iedereen vindt dit moeilijk. U mag straks gerust nog een keertje bellen om te vragen hoe hij het maakt.’
‘Mag ik er nog even bij blijven?’ vroeg ik. ‘Totdat ik zie dat hij op zijn gemak is?’ We gingen de ruimte binnen, die me bij mijn oriënterende bezoek meteen was bevallen: warme kleuren, veel speeltjes en knuffels. Toch moest ik flink slikken terwijl ik een afscheidskus op zijn neus drukte. Zijn ogen schoten al van links naar rechts door het vertrek. Op zoek naar avontuur.
‘Het ging perfect samen met de anderen’, zou ik nadien te horen krijgen. ‘Hij heeft zelfs verkering, met Maja. Die twee waren niet bij elkaar wég te slaan.’ Maar dat wist ik nog niet toen ik na het afscheid vertrok. Ik voelde me geamputeerd, was zo de kluts kwijt dat ik mijn straat voorbij reed.
Morgen is het alweer de twaalfde keer dat ik hem daarheen breng. Ik weet nu dat hij helemaal op zijn plek is bij Carla en haar medewerksters, maar nog altijd ben ik van de leg. Ach, zal er wel bij horen. Het blijft tenslotte toch je kat
