Bij De Westkrant hebben we een zwak voor familierestaurants waar met liefde wordt gekookt. Volgens Patricia is Mehtap op de Admiraal de Ruijterweg daar een voorbeeld van. Dit Turkse restaurant uit 1990 staat bekend om zijn ‘uitzonderlijke goede en betaalbare shoarma’.
Twee weken terug raakte ik in gesprek met een Turks-Nederlandse fietsenmaker. Als foodfanaat vroeg ik hem uiteraard om eettips. Al bij de eerste tip was het raak en wilde ik wegrennen om de buit binnen te halen. “Voor de allerbeste shoarma van Amsterdam moet je naar Mehtap”, zei hij. “Hun shoarma is uitzonderlijk goed en betaalbaar. Ze halen het vlees bij een goede slager. Het vlees is lekker gekruid en bevat niet van de vette stukjes die je vaak bij andere tenten vindt.”
Nachtelijke vreetpartijen
Nadat ik op de Facebookpagina RestoTips Amsterdam meer lovende woorden had getraceerd, werd mijn verlangen naar een broodje shoarma zo mogelijk nog groter. Het was eeuwen geleden dat ik er eentje in mijn bezit had. Ik herinner me die broodjes nog van de nachtelijke vreetpartijen na een danssessie bij de plaatselijke disco. Ik wilde per se even terug in de tijd gaan en nam mijn vriend mee. Op naar de shoarma!
Gastvrijheid
We waren overduidelijk niet de enige met dat idee. Mehtap zat behoorlijk vol, en dat op een zondagavond. Groepjes vrienden/vriendinnen, gezinnen compleet met baby, hier en daar een toerist. Vanachter de counter werd breeduit naar ons gelachen. Ze juichten nog net niet. Soepel werden we naar onze tafel geleid. Eén tel later hadden we het menu en de drankjes. Grote planten achterin, foto’s van Turkije aan de muur, een ‘verdwaald’ schilderij met een typisch Egyptisch tafereel, lantaarnachtige lampjes met bontgekleurde mozaïekpatronen. “Vanaf het moment dat je hier binnenkomt, voel je je gast”, meldt mijn tafelgenoot. “Schrijf dat maar op.”
Gegrilde kwartel
Op de kaart staan veel Turkse specialiteiten waar ik benieuwd naar ben, zoals kwartel van de grill. Even blijf ik hangen bij de lijst met daggerechten. Lamsrib met groene peper en tomaat op donderdag, gehaktballetjes met aardappel op vrijdag. Terwijl de overkant kiest voor het daggerecht van gestoofd lamsvlees, laat ik het broodje Super Shoarma aanrukken (11,50 euro, de gewone versie kost 8,50).
Sauzen
Terwijl het personeel schaaltjes friet en schotels met gegrild vlees verdeelt, heb ik een déjà vu als een medewerker de schaaltjes met saus voorzet. Knoflooksaus! Sambalsaus! Saus met ui en tomaat! Als tiener flikkerde ik alles door elkaar en goot de mix dan met mijn brakke hoofd op mijn broodje shoarma, waardoor de helft ernaast sijpelde en ik per seconde smoezeliger werd. Hoewel ik me bij Mehtap vrij voel om lós te gaan, houd ik me in. Totdat het hoofdgerecht op tafel staat, dippen we de stukken brood in de sauzen, prikken we in de salade en evalueren we het weekend.
Himalaya van vlees
Maar als ik mijn broodje shoarma zie, is het over en uit met dat brave gedrag. Allemachtig, hoe gróót kun je als broodje zijn? Er zit een complete Himalaya van vlees in. Ik ga er altijd prat op dat mijn mond megagroot is, maar om hierin te kunnen happen heb ik een hulpmiddel nodig – een breekijzer, tang of wat dan ook. Gelukkig klopt het cliché en is er inderdaad een weg waar een wil is. Ik proef subtiel gekruide flinters lamsvlees, die extra lekker zijn met mijn favoriet – de frisse saus met tomaat en ui. Het gestoofde lamvlees van mijn tafelgenoot is overigens ook picobello. Het is zó mals dat het op je tong smelt. De bouillon erbij nodigt uit er oneindig lang brood in te blijven soppen.
Familierecept
Als ik de rekening vraag, check ik nog even waar het vlees voor de shoarma wordt gehaald. Dat blijkt Slagerij Istanbul in de Jan Evertsenstraat te zijn. “Voor goede shoarma is goed vlees belangrijk, maar het geheim van onze shoarma zit in iets anders. Ik weet dat omdat ik hier al 29 jaar werk. We bereiden het vlees zelf en kruiden het volgens ons familierecept. Goed vlees kun je kopen, maar ons recept niet. We maken hier bijna alles zelf. We hebben niet alleen klanten uit Amsterdam, maar ook van ver daarbuiten. Kom snel maar eens terug”, zegt de mede-eigenaar.
Rijstpudding
Een verleidelijk idee. Dan kan ik meteen de zoetigheden proeven. “Deze vijgen zijn gevuld met walnoot. Ze zijn zoet, maar niet té”, vertelt de medewerkster die naast hem staat. “In deze bak zit pompoen. Vanbinnen zit er een soort pindakaas in. Het is mijn favoriete dessert. Hoewel ik de rijstpudding ook graag eet. Een klant van ons bestelt er elke week vijftien. Hij zegt dat de pudding net zo smaakt als die van zijn moeder. Hij eet er ongeveer twee per dag. Al onze desserts, behalve de baklava, worden gemaakt door mijn opa. Hij doet dat al jaren. Ik ben er trots op dat onze zaak al zo lang bestaat.”
