Onze correspondent Relaxed West Resi herbeleefde haar middelbare schooltrauma. Gelukkig duurde dat in het Gymlokaal niet zo heel lang.
‘Gymles’: van maar weinig word ik bij het woord alleen al zó acuut-opstandig. Ik kreeg op de middelbare school liever drie uur bijles over de totstandkoming van de Weimarrepubliek dan dat ik langer dan een kwartier in die grote, koude, sfeerloze TL-verlichte gymzaal verbleef, in afwachting van wat voor vreselijks er op het programma stond – eigenlijk altijd iets met handbal, softbal, volleybal of een ander ellendig bal-iets. Maar. Nu is er Het Gymlokaal. En er wordt yoga gegeven. Dus tja, jeugdtrauma’s aan de kant en gaan maar.
Het Gymlokaal opende in 2016. Het zit verstopt op het vage bedrijfsterrein aan de Dr. Jan van Breemenstraat, net naast de A10. Van buiten doet het vooral denken aan een oude oostblokkazerne. (Wat je overigens prima zou kunnen scharen onder ‘het nieuwe rauw’, in lijn met restaurants zoals Goudfazant en Scheepskameel, zodat het opeens juist superhip is).
De zaal waar ik op deze zaterdagochtend een poweryogales volg, is een kopie van die schoolse gymzaal van vroeger. Die harde, houten, veel te lage bankjes aan de kant. Die onnavolgbare balsport-lijnen op de grond. De klimrekken aan de wand. Maar: het ruikt er naar wierook, niet naar schimmelige sportbroeken. Er staan mooie planten in de vensterbank. En dat de zaal zo enorm groot is – wat ik vroeger zo sfeerloos vond – dat is nu juist fijn. Zeker als de zon door de grote ramen naar binnen valt en onze yogamatjes (we zijn met z’n twaalven deze ochtend) in zonlicht laat baden.
Docent Tina laat ons goed zweten tijdens de poweryogales van een uur. Tussendoor neemt ze ook de tijd om lastigere houdingen toe te lichten. Na de heerlijke ontspannende Savasana praten we even na. Ik hoor hoe Het GymLokaal is opgericht door Nelleke en Nienke, twee sportieve meiden die elkaar van het uitgaan kennen. In een paar maanden tijd ontdeden ze het oude jaren 60-pand van alle schoolklas- en anti-kraaksporen en wisten ze het in no time om te turnen (let u even op de woordspeling?) in een hippe plek, vol planten, vintage bankjes, een houten bar en een slowjuicer. Ze huren het pand voor in elk geval vijf jaar: goed nieuws dus voor alle sportieve westerlingen.
Net terwijl ik Tina bedank voor de fijne les, zwaait de deur open en vult de gymzaal zich met boomlange, energieke mannen. Het geluid van neerkletterende basketballen en piepende sneakers galmt door de ruimte. Ik vlucht, weg van de Balsportmensen. Café De School is gelukkig maar een koprol verwijderd van Het Gymlokaal. Op het terras, in de zon, trakteer ik mezelf op een flat white. En ik besef tevreden: dat gymlestrauma is dankzij Het Gymlokaal toch een héél klein beetje minder geworden.
