De man van Jacqueline Huisman uit West lag twee weken op de Intensive Care met corona. Ze schreef een blog over wat zij en haar gezin met twee kinderen doormaakte. “Aan de hand van dit persoonlijke verhaal wil ik laten zien hoe ‘de corona-crisis’ ook over de manifestatie van saamhorigheid gaat”, zo schrijft ze.
Toen ik vorige week zondag in de auto over de lege ring A-10 naar het ziekenhuis reed, riep hij op jolige toon via de Bluetooth tegen de jongens: ‘Komen jullie nog? Zeg maar tegen mama dat ik terugrijd. Hebben jullie de uitzending van DWDD over Nouri Abdelhak nog gezien?’
Wat was ik blij ‘het voetbalpraat’ van de geliefde en de zoons weer te mogen horen! De uitzending over Nouri kon uiteraard niet geschaard worden onder het gewone voetbalpraat, ook ik was geraakt door wat Nouri en zijn familie was overkomen. Maar dat ik ooit zou verlangen naar mijn drie mannen en blij zou worden als zij over voetbal zouden praten, had ik nooit kunnen bevroeden.
‘Alive and Kicking’
Met een brok in mijn keel, zag ik hem weer terug na dertien dagen ziekenhuis. In een rolstoel. Ik probeerde mijn tranen weg te slikken. Mijn emoties moest ik even parkeren, zei ik tegen mijzelf. Mijn geliefde en zoons waren weer in elkaars nabijheid. Twee jongens die hun vader weer terugzagen ‘alive and kicking’.
Wat had ik een grote angst gevoeld. Bang om op vijftigjarige leeftijd weduwe te worden. Het zou zo onverwacht zijn, mijn man van drieënvijftig jaar te verliezen. Ik kon er niet bij met mijn gezond verstand. ‘Een smerig virus’, noemde de huisarts Covid-19. Mijn geliefde, slank en zo sportief. Liep graag hard, halve marathons, de Dam tot Dam, geen berg te hoog. Het is dat we elkaar tweeëntwintig jaar geleden op het werk hadden ontmoet. In het Tindertijdperk was het waarschijnlijk nooit een ‘match made in heaven’ geworden tussen ons. Had ik hem weggeswiped en hij mij.
De geliefde had negen dagen hoge koorts, rond de veertig graden. Ik snapte het niet. Ik was ook ziek geweest met dat soort klachten en bij mij was het binnen een paar dagen over. Had ik hem aangestoken? Opeens ging het snel. Corona-spreekuur, spoedeisende hulp OLVG-Oost, binnen een dag aan de beademing en per ambulance over naar het VUMC (de druk op de bedden en het personeel moest verspreid over de stad en het VUMC had meer plek). Tien dagen op de Intensive Care, eerst in diepe slaap en toen langzaam van de beademing af. Bijna een week lang was ‘kritiek maar stabiel’ een positieve boodschap. Tussen hoop en vrees. De arts die zei: ‘Er kan altijd een kink in de kabel komen.’ De lieve verpleegkundigen die op top-niveau communiceerden en functioneerden. Alle betrokken mensen in een ziekenhuis. Sprakeloos.
‘Whatsapp-groep’
Communiceren met mijn schoonfamilie, vier schoonzussen en een zwager, mijn eigen familie met aangetrouwden, vrienden en vriendinnen, buren, ouders van vriendjes van de jongens en alle andere mensen die meeleefden. Leven onder hoogspanning. Over mijn principes heengestapt en een WhatsAppgroep gemaakt. De zoons en ik waren beheerder, niemand kon reageren maar ons wel persoonlijk die lieve steunende berichtjes sturen. Zo kon ik iedereen op de hoogte houden en werden berichten gedeeld met collega’s, met vrienden van vrienden en ook daar weer de vrienden of buren van.
De liefde die door de maag gaat. Appeltaart voor de deur, geurige stoofschotels en stamppotten van restaurant Moeders maar ook de fantastische tomatensoep van de buurvrouw, een zalig ovengerecht van de bovenbuurvrouw schuin boven, cadeaus, chocolade, fruit, groente, heerlijke hapjes van een luxe groenteboer uit Zuid en een eindeloze stroom van bloemisten die bij ons voor de deur stopten. Bloemen als symbool voor ‘liefde geven’. Net als alle fijne kaartjes en mooie berichtjes via de mail of What’sApp. De grappen en grollen van de zoons: ‘Mam, je moet nu echt naar dit filmpje van Henry van Loon kijken! Zullen we een bloemetje voor je verjaardag kopen?’
Facebook en Linkedin heb ik links laten liggen. Ik ben licht allergisch voor beeldvorming die gecreëerd wordt rondom zogenaamd slachtofferschap. Foto’s van mijn geliefde op een Intensive Care de wereld insturen, zou indruisen tegen mijn gevoel voor integriteit. Hetzelfde geldt voor televisieprogramma’s waar de één als zielig met een vlekkerig gezicht wordt afgebeeld en de ander het zo goed weet of wel sterk lijkt, onderstreept door een goede kapper, dure kleding en een gezicht strak van de visagie. De ene mens is toch niet beter dan de ander? ‘We are all the same.’
‘Rust en herstel’
AT5 heeft interesse getoond. We houden alles (nog even) af. Het herstel van de man en de rust in het gezin is nu het belangrijkste. Als de tijd rijp is, wil de geliefde iets teruggeven aan de wereld. Hij zal waarschijnlijk opgeroepen worden voor onderzoek in Rotterdam en daarnaast zijn eigen communicatiekanaal gaan kiezen.
Corona laat zien hoe we met elkaar verbonden zijn en waar het werkelijk over gaat in ‘Het leven’. Liefde en verbondenheid. Of zoals Sting zingt: ‘How fragile we are.’
Tekst en foto verschenen eerder op het blog van Jacqueline Huisman.
Nu je hier toch bent… willen we je iets vragen. Steeds meer mensen lezen De Westkrant en dat waarderen wij enorm. De Westkrant is gratis, maar journalistiek kost tijd, moeite en geld. Door jouw donatie kunnen wij ons werk blijven doen en iedere dag nieuws brengen uit Amsterdam-West.
Voor minimaal € 5,- kun je ons steunen, en dat is zo gebeurd.
Klik hier om te doneren Word supporter
