Je houdt ervan of je haat het: slapen in een tentje. Ik behoor tot de eerste categorie. Leg mij op een matje in een tent en ik ben acuut gelukkig. De geur van gras, de wolken die overdrijven, blije kinderen en dus relaxte ouders die hun huishouden ineens gereduceerd zien tot een paar klapstoelen, een gaspitje en wat pannen.
De magie van kamperen werkt net zo goed op een Franse camping als in een stadspark, zo ontdekte ik afgelopen weekend. In het Erasmuspark verzamelden zich tientallen gezinnen voor de Buurtcamping. Twee nachten kamperen, samen eten en vooral samen spelen: van schminken en schilderen voor de kinderen tot een pubquiz voor de ouders.
Terwijl de volwassenen bezig waren de tenten op te zetten, renden de kinderen al in zwembroek achter elkaar aan met waterpistolen. Dat het helemaal niet zo warm was, leek ze niet te deren. Op blote voeten door het gras en gierend van de lach waanden ze zich in Zuid-Europa. Niet veel later zaten de ouders rustig voor hun tentjes goedkeurend te kijken naar hun kroost.
Ik vond het mooi om te zien hoe een simpel leven gelukkig maakt. Minder spullen, kleiner wonen maar wel in verbinding met anderen. De magie van de Buurtcamping is dat het lijkt op het ouderwetse huttendorp. Regelmatig denk ik te weten dat we daarnaar terug moeten. Leven in tiny houses in een zelfvoorzienende community met zo min mogelijk spullen en loslopende kippen en varkens (die niet worden opgegeten). Zelf groenten en fruit verbouwen en zoveel mogelijk delen en ruilen.
Dagdromend over mijn ideale huttendorp zag ik hoe donkere wolken zich samenpakten boven het Erasmuspark. En dat vlak voordat de maaltijd aan lange tafels zou worden geserveerd. De enige spelbreker van dit fantastische initiatief voor vakantie in eigen stad is het weer. Gelukkig bleef het vrijdagavond bij een paar druppels en werd de avond gered. Maar eerlijk gezegd is het geluid van de regen die tikt op het tentzeil ook magisch en een uitstekende reden om even helemaal niets te doen, behalve te luisteren tot het voorbij gaat.
Jullie columnist neemt ook even vakantie. Dit was de tiende en voorlopig even de laatste zomercolumn in de serie Wonderen van West. Er zijn nog genoeg kleine en grote wonderen te vinden in ons mooie stadsdeel, dus wie weet komt er een vervolg… Ik wens alle bewoners van West een mooie zomer, waar jullie ook zijn.
