De bediening is nog wat onbeholpen en de inrichting zou wel een persoonlijker tintje kunnen gebruiken. Maar vanwege de comfy gerechten en de hartelijke eigenaren draagt Gonnie Spijkstra restaurant Tarim een warm hart toe.
Amsterdam kende al een Oeigoers restaurant in Oost. Aan de Aalsmeerderweg in Zuid, vlákbij West, zit sinds een jaar het tweede. Ik bezoek Tarim Uyghur Restaurant op een koude middag in januari, samen met een goede vriendin die wel houdt van een culinair avontuur. Ook de vele, overwegend positieve reviews maken nieuwsgierig.
De Oeigoeren worden in China flink onderdrukt en om die reden vluchtten de eigenaren Enwer en Turnisa in 2001 naar Turkije. Inmiddels wonen ze al zeventien jaar in Nederland. De Oeigoeren zijn van oorsprong Turks en spreken een aan het Turks verwante taal. Het verklaart dat de Oeigoerse keuken zowel Chinese als Turkse invloeden heeft.
Kebab en noedels
Zo ook bij Tarim. Op de menukaart zien we veel vlees, zoals kebab van kalf, én er zijn veel dumplings en noedels, ook handgemaakte. Gelukkig is de kaart voorzien van plaatjes, want woorden als ‘suiro’ en ‘guiro’ kunnen we ook in vertaalapps niet vinden. Maar ondanks zijn wat gebrekkige Nederlands vertaalt Enwer geduldig en helpt hij ons met kiezen.
We vragen om een typisch Oeigoers gerecht en hij raadt ons de special beef naan (€16) aan. “Een pizza met rundvlees en ui”, noemt Enwer het. Ook bestellen we de kebab (€25) en – er zijn gelukkig ook vegetarische opties – de aubergine (€13). En natuurlijk willen we de hand pulled noedels met rundvlees (€17) proeven. “Pittig”, waarschuwt Enwer. “Graag!”, antwoorden wij.
Halal
Het is een nogal koude januaridag en ondanks de straalkachel naast ons krijgen we het nog niet erg warm. We bestellen rose tea, een aanrader! De thee is niet te donker en heeft iets licht zoetigs, dat goed blijkt te passen bij de kruidige en pittige gerechten. Het restaurant is halal en er staat dus geen alcohol op de kaart. Er is weinig keus in fris, dat is jammer. Maar daar hadden we het toch te koud voor.
Gelukkig zien we in de keuken metershoge vlammen boven de wok en niet veel later zet Turnisa de dampende borden op tafel. De kebab is dun gesneden, hartstikke mals en met de gestoomde broodjes erbij is het een hartverwarmend geheel. De naan lijkt een soort pie: van buiten knapperig, met deeg dat doet denken aan samosa’s, en van binnen zacht en zoetig.
Verrassende aubergine
Dan de noedels: ze zijn fijn dik en stevig, maar de smaak mist wat diepte en ook de beloofde pittigheid ontbreekt. Wél echt spicy is de fried eggplant – de aubergine dus, voor wie net als ik altijd in de war is. Het gerecht verrast ons. De aubergine heeft een fijne bite en ligt in een smaakvolle olie-achtige saus. De knapperige bleekselderij maakt het bordje in balans.
We hebben echt veel te veel besteld, de porties zijn enorm. Maar we krijgen plastic bakjes om zelf (!) het overgebleven eten in te doen. De bediening doet sowieso wat onbeholpen aan. Borden en lege blikjes blijven lang op tafel staan.
Doordat ook de inrichting nogal sober is en jammer genoeg in niets doet denken aan een Oeigoers restaurant, hadden we kunnen adviseren om maaltijden van Tarim vooral thuis te laten bezorgen. Zeker als je gehecht bent aan een alcoholisch glaasje bij het eten.
Warm gevoel
Maar dan loop je Enwer en Turnisa mis en dat is ronduit zonde. Het is een hartelijk, bijna aandoenlijk stel. Om te leren hoe je een eigen restaurant runt, keek Enwer – die al 45 jaar als kok werkt – mee bij dat andere Oeigoerse restaurant in de stad, Silk Road in de Indische buurt. Goed opletten doen ze nog steeds, zo valt te lezen onder een enkele negatieve Google review. De eigenaren antwoorden beleefd dat ze nog aan het leren zijn over ‘de eetgewoonten van onze lokale klanten’.
Hopelijk behouden ze genoeg van wat de Oeigoerse keuken zo onderscheidend maakt. De interessante mix van culturen en de gastvrijheid van de eigenaren maakt dat we op die koude middag in januari met een warm gevoel weer naar huis gaan.
door Gonnie Spijkstra
