Terwijl in West de meeste bomen al van de straat zijn gehaald, vieren ze in Beiroet op 6 januari nog volop Kerst. Beiroet, ja. Libanon. Ik was er met de feestdagen. Juist om het Feest des Heren te ontlopen, dacht menigeen die ik vooraf over mijn vakantiebestemming vertelde. ‘Ah, moslimland. Lekker geen Kerstgedoe.’ Dat was in meerdere opzichten onjuist. Libanon is geen islamitisch land (een kleine 40 procent van de bevolking is christelijk). En het is er héél erg Kerst. Ook onder de moslims die er wonen.
Anders dan Amsterdam, is Beiroet gesegregeerd. De moslimbevolking woont overwegend in West-Beiroet. Oost-Beiroet, waar ik verbleef bij vrienden, is christelijk. Om precies te zijn: Armeens-christelijk. Op elke straathoek botste je op kerstbomen, versierde heiligenbeelden, zelfs complete kappelletjes. Er was geen fotograferen aan. Op ons balkon, twaalf hoog, hoorden we Franse kerstliedjes opstijgen vanuit de diepte. Maar ook, dwars daar doorheen, de gebedsoproep van de nabijgelegen moskee. Want zó gesegregeerd is de Libanese hoofdstad nou ook weer niet.
Sterker: op het Kerstdiner bij mijn vrienden thuis aten en dansten we met een bont gezelschap moslims (belijdende en afvallige), druzen, christenen (Nederlandse, Duitse, Syrische en Libanese) en naar verluidt ook een enkele jood – al deed deze Poolse huisvriend een beetje vaag over zijn religie. Iedereen had op 25 december een vrije dag. En iedereen zong mee met Petit papa Noël. Dat was zo gewoon, dat ik vergat te vragen hoe dat nou zat met ‘die anderen’ en Kerst.
‘Wij hebben allemaal een boom thuis en we vieren het ook’, vertelde een jongen van joods-islamitische komaf me tussen de bedrijven door. ‘Waarom niet? Het is het feest van de vrede.’ Die avond schreef ik dat toe aan de liberale kring waarin mijn Libanese vrienden zich ophouden. Maar een dag later, bij een bezoek aan de toeristenspot Rafiq Hariri moskee in het centrum van Beirut, wist ik beter.
Aan de voet van de uitgelichte moskee stond een reusachtige kerstboom, die qua vorm prachtig harmonieerde met de torens van het islamitisch gebedshuis. Op het plein voor de ingang was een waar park aan verlichte dennenbomen in alle soorten en maten opgetuigd. Kerstmannen deelden snoep en cadeautjes uit aan meisjes met hoofddoek. Moslimmoeders zetten hun kinderen op de foto in Santa-pak. Iedereen lachte naar elkaar. En naar de christelijke toeristen.
Ik werd er blij van. Kerst heeft nog nooit zo als Kerst gevoeld als deze winter in Beiroet. Hier kunnen we in West nog wat van leren. Wat mij betreft komend jaar bij de Ayasofya op de Baarsjesweg.
