Het zat er al maanden aan te komen en we kenden de scenario’s, maar toch kwam het afgelopen maandag voor velen als een schok: de officiële tweede golf was daar. Het leven van ons allen wordt door het rondwarende coronavirus noodgedwongen weer beperkt, nadat de intelligente lockdown afgelopen zomer werd losgelaten en het nieuwe normaal al snel weer het oude normaal werd. Gedragsverandering is ingewikkeld en kost tijd, veel tijd. In een gesprek tussen het Dagelijks Bestuur van West en de GGD ging het daar deze week over: als iedereen gewoon die handen wast, thuisblijft bij klachten en de 1,5 meter respecteert, dan zijn andere beperkende maatregelen helemaal niet nodig. Maar hoe zorgen we ervoor dat die gedragsverandering ontstaat en dat mensen die handelingen als vanzelfsprekend gaan beschouwen? Het is zuur voor degenen die zich wel aan de voorschriften houden, horeca-ondernemers die hun zaak coronaproof hebben gemaakt, de theaters die een waterdicht protocol hebben, kwetsbare groepen die vrijwillig hun sociale contacten beperken. Zij die de adviezen aan hun laars lappen, mogen zich achter de oren krabben. Drie simpele regeltjes en we zijn er niet in geslaagd ons eraan te houden. Met alle gevolgen van dien, want de beperkingen eisen hun tol. Studenten zouden nu een vrij leven tegemoet gaan, nieuwe vrienden moeten maken en de wereld ontdekken, maar zij zien zich gedwongen tot online onderwijs. Steeds duidelijker wordt dat de mentale impact van dit alles groot is, ook onder ouderen, die begin dit jaar geen bezoek mochten ontvangen. Die maatregel is gelukkig van tafel: iedereen, ook ouderen, kan in eigen kring maximaal drie mensen ontvangen. Morgen begint de Week tegen de Eenzaamheid, en door de onzekere tijden waarin we leven gaat dat nu over ons allemaal. Veel mensen worstelen, hebben geen begrip meer voor de overheid, of voor hun vrienden en familie die anders tegen het virus en de consequenties aankijken. De solidariteit lijkt op dit moment ver te zoeken en dat is iets wat mij als bestuurder zorgen baart. Daar waar het coronavirus in de begindagen leek te verbinden, vergroot het nu de tegenstellingen en vliegen de verwijten op de social media-kanalen over en weer: je bent een angsthaas, een egoïst, het braafste jongetje van de klas of viruswaanzinnig. Ik maak me niet alleen zorgen over de ‘R’ van het virus, maar ook over het reproductiegetal van de polarisatie. Het virus mag ons als samenleving niet splijten. Daarom zou ik alle Amsterdammers willen oproepen tot solidariteit. Neem elkaar niet de maat, hou elkaar vast – figuurlijk dan – en realiseer je dat iedereen het op zijn manier moeilijk heeft. De Week tegen de Eenzaamheid is een mooie aanleiding om te beginnen met die hernieuwde solidariteit. Het is balanceren op deze tweede golf, maar samen kunnen we dit aan.
